Letni dom McDermottów

Mieli sie nie lubic. Ale chyba nie wyszlo.
Powiem tak - Lo ma chyba dosc Daphne, a raczej Jane marudzacej na Daphne.
- I po problemie?
Yaaay.

Więc się nie zdziwił.
– I po problemie – zgodził się Dave.
Lee jednak wciąż milczał, bo wiedział, że problem siedzi dużo, dużo głębiej.
– A propos Jane... Powinienem się chyba zbierać – powiedział.
– Już? – zdziwił się Lee.
– Taaak, nie mogę jej znikać na zbyt długo.
No nie może, nie da się ukryć.

Ale jaki tu problem? Ja nie rozumiem.
- Nie wierze, ze jeszcze sie nie domyslila.
Ja jej zabronilam!

Lee zaraz wszystko wyjaśni.
Dave wzruszył ramionami.
– Powiedziałem jej, że Lee znów wyjechał na konferencję z matką. O ciebie mnie nie pyta, bo skąd niby miałbym wiedzieć, gdzie jesteś?
Jane chyba nie rozumie, że David zawsze będzie wiedział więcej niż ona, bo umie trzymać język za zębami.

Usmiechnela sie.
- Wiec zalozyla, ze pojechalam razem z nim i teraz umiera z frustracji, ze ja oklamala.
Bo Lo powiedziala Jane, ze z Cleeanem tylko raz i nie ma o czhm mowic.

I Jane w to uwierzyła? Jest aż tak durna?
– Powiesz jej, że potrzebowałaś się na trochę wyrwać z Australii, a to była dobra okazja – powiedział Dave.
Skoro uwierzyła, że z Cleeanem tylko raz, to i w to uwierzy, nie?

No uwierzyla, co miala nie wierzyc? Lo odstawila niezla szopke.
- Cos na pewno wymysle.
Grunt, ze David tez nie wie, wiec Jane moze sie oburzac za nich dwoje.

Ale czego David nie wie?
– Na pewno. – Uśmiechnął się Dave.
W końcu Lo zawsze coś wymyśla, nie?
– Ale ja nic nie wymyślę, jak się spóźnię – dodał, wstając z fotela. – Przywieźć wam coś później?
Lee pokręcił głową, więc Dave spojrzał na Lolę.

No ze nie wie, gdzie jest Lo. Teoretycznie.
- Chyba nie.
Papa, Dave!

Dave uśmiechnął się, pożegnał i wyszedł. Deportował się na zewnątrz, bo w środku nie można.
Lee odprowadził go wzrokiem i odczekał moment, aż pewne było, że już go nie ma, po czym westchnął ciężko i odchylił głowę do tyłu.

Spojrzala na niego pytajaco.
- Cos nie tak?
Wciaz nie rozumiemy.

Przymknął oczy i przez moment milczał.
– David jest skończonym idiotą – stwierdził nagle.

Ojej?
- Czemu?

Wyprostował się i spojrzał na Lolę.
– Ma dwadzieścia trzy lata. To dużo, jak na sportowca. Jeśli więc nie zajmie się Quidditchem zawodowo t e r a z, to równie dobrze może nie robić tego nigdy.
Lee się po prostu martwi o przyjaciela.

Och, to urocze!
Lo bedzie okrutna.
- Teraz juz jest za pozno. O jakies szesc lat.
TY MALPO.

Westchnął i skrzywił się trochę. Trudno było powiedzieć, że Lo nie ma racji.
– Niby tak. Ale... On naprawdę ciężko pracuje nad formą, przez cały ten czas udawało mu się trenować, choć w Aussie nigdy nie było drużyny choćby na szkolnym poziomie, trudno mu też odmówić talentu. Nieco już zmarnowanego, ale jednak... Myślę, że gdyby wreszcie poważnie się za to wziął, miałby szanse na krótką karierę, a potem... Potem mógłby zostać trenerem. Byłby zajebistym trenerem.
Byłby, potwierdzam.

Lo powie teraz cos, o czym Cleean nie wie, bo to zajebisty sekret.
- Jane nigdy nie chciala, zeby gral w Quidditcha profesjonalnie.
Watpie, zeby Dave mu sie pochwalil, w koncu Jane nawet Lo za bardzo nie chciala tego powiedziec.

Zamrugał.
– Dlaczego?
Och, to naprawdę wiele tłumaczyło.

Wzruszyla ramionami.
- A kto ja wie? Chyba sie boi. Ze ja zostawi albo cos.
Kobiety.

No tak. Bo bez tego na pewno będzie trwał wiernie u jej boku niezależnie od wszystkiego. Ech.
– Świetnie.
Skrzywił się. To naprawdę wszystko wyjaśniało.

Lo psuje nasz spisek!
– Nie, Lolito, trzeba po prostu... Trzeba go popchnąć do zdecydowanego kroku. Jeśli jest naprawdę dobry, będzie miał szansę na krótką karierę, a jeśli nie... Cóż, jeśli nie, to wtedy właśnie przestanie robić sobie nadzieję i zajmie się poważnie czymś innym.
Bo spisek musi być, nie? Lee ma plan.

Dajesz plan!
- Zlamiesz go tylko.
Omg, Lo mu wspolczuje.

Zaraz. Niech Lee powie, po co mam to pisać dwa razy.
– Lepiej, żeby do trzydziestki żył złudzeniami, a potem znalazł się w momencie, w którym nie ma co zrobić z własnym życiem...?
Chyba nie.
– Jeśli teraz się złamie, to będzie miał czas, żeby się podnieść.

No to niech juz mowi!
- Nie przekonam cie, co?
No nie.