Londyn

To dobre wypełnienie, dzięki!
Spojrzał na Lolę trochę zaskoczony.
– W sumie... moglibyśmy, czemu nie.
Nie brzmiał na szczególnie przekonanego do tego pomysłu, ale jeśli Lola miała ochotę zobaczyć się z koleżanką, szczególnie taką, która nie jest Jane, to nic mu to nie szkodziło.
Uśmiechnął się.

Nie zastanawiałam się nad tym w sumie, ale jest to prawdopodobne. Ale Jane to po prostu nie lubi, nie?
– W porządku.
Pizza się akurat skończyła. Znaczy: zostały dwa kawałki, które Lee później sobie odgrzeje, bo teraz już się nażarł.
– Więc co robimy dzisiaj?

Uśmiechnął się półgębkiem.
– Rzuciłem już kilka propozycji.
Lola miała wybrać!

Zmrużył oczy i udawał, że głęboko się zastanawia.
– W takim razie... hmmm...
Decyzja była taaakaaa truuudnaaa.
– Chyba zostaniemy tutaj.

Teatr mówisz?
– Och, skoro znudziło ci się ciepłe łóżko, to oczywiście możemy wyjść...
Wyjrzał przez okno.
– Na ten odświeżający ziąb i deszcz... To przecież fantastyczna pogoda na spacer!
Trochę jak pływanie bez pływania i słońca, co?

Spojrzał na nią.
– I jeszcze większym fanem Lolity Shuttleworth.

– Skoro tak...
Wzruszył ramionami.
– To chyba będziemy musieli się przebrać, hm?
Zdjął z siebie ten sweter, którzy poprzednio pospiesznie nałożył, obnażając swoją zajebistą klatę z majestatycznymi bliznami pozostałymi jeszcze po tamtym wypadku.

Powoli podniósł się z fotela.
– Problem w tym, Lolito, że chciałbym założyć akurat tę koszulę, którą masz na sobie...

Podszedł do niej i wsparł się jednym kolanem o siedzisko kanapy (bo ona wciąż półleży, nie?), żeby sobie nieco nad Lolą zawisnąć.
– Nie, to nie jest duży problem.
Zmierzył ją dokładnie wzrokiem.

Pewnie już raczej kawą, bo kawy były dwie, nie? Jestem pewna, że były dwie.
(kawa ma mocniejszy zapach!)
– Nie.
Spojrzał jej w oczy i zaczął powoli rozpinać koszulę.

Oj, bardzo.
– Mam lepsze rozwiązanie.
Dalej rozpinał. W sumie to już kończył. A przy tym wciąż patrzył jej w oczy!

BARDZO.
– Mhm.
Skończył rozpinać, więc jedną łapę włożył pod koszulę, zupełnym przypadkiem zahaczając o jej pierś, objął Lolę i lekko uniósł, żeby drugą łapą łatwej było mu zdjąć z niej koszulę.

Ciągle patrzył jej w oczy, dzielny chłopak.
– Zaraz zobaczysz.
Mrugnął i sprawnym ruchem ściągnął z niej tę koszulę.