Letni dom McDermottów

Objął ją lekko.
– Zdecydowanie nie możemy do tego dopuścić.
Niby był taki radosny, ale oczy to już mu się nieźle kleiły.

Skrzywił się.
– Przecież tyle już spałem...
Teraz już ledwo trzymał oczy otwarte.

Zanim zasnął, zdążył się do niej już tylko uśmiechnąć.

Moja dramatyczna drama McDermotta zakłada, że Lo wreszcie zasnęła snem tak twardym, że nie zorientowała się, że Cleean wstał z łóżka, gdzie wstał to oczywiście dużo powiedziane. Zwlókł się z niego, mimo porażającego bólu, przetransmitował sobie jakiś przedmiot w kulę i starając się nie robić hałasu, pokuśtykał do łazienki w iście ślimaczym tempie, bo kości w nogach dopiero co mu się zrosły i cały ogólnie był raczej pozbawiony sił.
Niemniej jednak wstał z łóżka pierwszy raz po ponad siedemdziesięciu dwóch godzinach, bo nie mógł już znieść tej bezsilności, tego leżenia i – najbardziej na świecie – absolutnego strachu i nieświadomości.
Lola znajdzie go w łazience, siedzącego na wannie i gapiącego się w odbicie swojego poparzonego ramienia odwiniętego z opatrunków, o których Rufus tak wyraźnie mówił, by ich nie dotykać. Kiedy Lo tam wejdzie, spróbuje pewnie coś na siebie narzucić, żeby zakryć wszystkie siniaki i bandaże, którymi owinięta jest jego klata, no i – przede wszystkim – to ramię, ale nie wiem, czy dobrze mu to wyjdzie. W jest stanie łatwo się poślizgnąć, stracić równowagę i w ogóle.

Jego przerażenie i wściekłość to doprawdy nic w porównaniu z jego przerażeniem i wściekłością, które malowały się na jego twarzy grymasem pozornej obojętności i przebijającej spod niego fałszywości. Zęby miał mocno zaciśnięte, oczy jakby nieobecne i oddychał wolno, ale nierówno, zupełnie, jakby każdy oddech celowo spowalniał, by się uspokoić.
– Właśnie miałem wracać do łóżka – powiedział zupełnie tak, jakby wcale go tam nie było.
Podniósł się nawet nieco, ale do tego musiał podeprzeć się zdrową ręką, więc nie mógł nią przytrzymywać ręcznika, zasłaniającego rękę chorą, ręcznik ów zaczął się więc zsuwać, co Lee natychmiast musiał poprawić, chwiejąc się przy tym niebezpiecznie na tej wannie. Wszystkie te nieudolne zabiegi sprawiły nie tylko, że prawie wylądował na podłodze, ale też to, że, cóż, choć niewielki fragment jego lewego ramienia ujrzał wreszcie światło dzienne. A nie był to wcale przyjemny widok. Ręka zwisała mu zupełnie bezwładnie, była dziwnie ciemna i pokryta cienką skorupą czegoś, co mogło być zaschniętą krwią, ale też lawą czy czymkolwiek innym.

Na nią? Nie był ani trochę zły na nią.
Cleean był wściekły na siebie. Tylko na siebie.
Lola starała się nie patrzeć, ale Lee znów zobaczył to, czego tak bardzo się bał i przez co tak bardzo był wściekły. Zobaczył i znów zapatrzył się na tę rękę. A potem spróbował nią poruszyć. Skupił się cały, zacisnął mocno zęby i spróbował nią poruszyć, choćby paluszkiem, choćby jednym pierdolonym paluszkiem. Ale nic się nie działo. Ręka jak widziała, tak wisiała.
Przepraszamy, że tak zignorował Lolę!

Kiedy położyła mu dłoń na ramieniu, drgnął, jakby wyrwała go z jakiegoś letargu. Spojrzał na nią dziwnie, jakby jej obecność naprawdę go peszyła, a może nawet płoszyła?
– Nie możesz mi pomóc, Lo – powiedział jakoś nieobecnie.
Pochylił głowę, oparł ją o Loli… chyba brzuch i zaczął lekko drżeć, oddychając przy tym głęboko. Bardzo nie chciał się teraz rozpaść. Bardzo.

Ekhm, czy ja ci wygląda na kogoś, kto zrobiłby z takiego faceta jak Cleean kalekę...?
No właśnie.
Po prostu dobra drama nie jest zła.
Cleean milczał przez dłuższą chwilę, męcząc się z samym sobą, zastanawiając, w co mógł tę łapę wpierdolić i na jak długo, że poparzenie było aż tak silne, i szukając w głowie jakiegoś leku, sposobu, by to wyleczyć, ale nic, kurwa, nie mógł znaleźć.
– Nic nie czuję Lo, zupełnie nic – powiedział nagle.
Wciąż nie przyznawał się, że coś go boli, ale myślę, że oto nastał moment, w którym czuł się na tyle słabo, by olać ego.

O... ojej?
Przytuliła go mocniej.
- To minie.
Bo minie. Lo zaklina rzeczywistość.
- Nerwy ci odrosną i założę się, że będziesz żałował, że jednak coś czujesz, przynajmniej przez pierwsze kilka dni. Będzie cię jeszcze bolało jak cholera.
Próbujemy rozluźnić atmosferę..?

Skoro Lo zaklina, to musi minąć (bez ironii).
– B a r d z o chciałbym, żeby zaczęło boleć – wymamrotał. Po chwili dodał: – Nie pamiętam nawet, jak to się stało.
Gdyby pamiętał, pewnie łatwiej byłoby to wyleczyć.

Podniósł głowę i spojrzał na nią, mrugając nerwowo.
– Co takiego?

Patrzył na nią przez chwilę oniemiały.
– Lo...
Zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. Jasne, że to ona go zdenerwowała, jasne, że to przez tę wściekłość polazł do demonów, ale...
– Przecież... Lo, nie zmusiłaś mnie, żebym tam poszedł, to...
No nie wiedział, co powiedzieć.

Z wanny to się właśnie pozbieramy, bo Lee podniósł się gwałtownie, nie wiem za to, czy pozbieramy się z podłogi, jeśli nie uda mu się złapać równowagi. A jeśli runie, to razem z Lolą, no nie?
– Lolito...
Przepraszam. Kiedy już wyjdzie z szoku, to powie coś więcej.

Objął ją mocno, bo raz, że chciał ją objąć, a dwa, że ta równowaga (biedna Lo, Cleean jest naprawdę ciężki).
– To nie twoja wina, że tam poszedłem – wyszeptał jej do ucha.
Naprawdę tak uważał. Ale nie przekona jej, co?