Letni dom McDermottów

Poza tym, że nie czuł ręki, nie mógł się ruszać i wszystko go bolało, Lee był teraz najszczęśliwszym facetem na świecie.
Pocałował Lolę we włosy i przytulił ją do siebie mocniej.

On nie będzie teraz uważał, on się teraz cieszy Lolą.
Dlatego ja będę uważać za nich:
Przy łóżku pojawił się własnie skrzat, który najpierw odchrząknął, a potem zaskrzeczał:
– Przepraszam bardzo, ale panicz musi zażyć lekarstwo.
Lekarstwa są ważnie, kiedy prawie się własnie umarło.

Nie była znowu taka niemiła.
– Panicza trzeba najpierw ponieść, żeby wygodniej było paniczowi pić.
Skrzat wskoczył na łóżko i pomógł Cleeanowi się podnieść, ułożył mu poduszki, żeby mógł zostać w takiej półsiedzącej pozycji i w ogóle.
Potem podał mu leki, które Cleean przełknął szybko, bo spodziewał się, że nie będą smaczne.
Nie były.

Skrzat zaraz poszedł.
Lee spróbował ułożyć się wygodniej.
– Rufus mówił, ile to potrwa...?
W sensie leczenie.
Wracają do trzymania za ręce, czy już mają dość?

Uśmiechnął się.
– Pewnie nie powiedział. Nie lubi rzucać liczbami, które nie są pewne.
Spodobało? Kurczę, takiego sukcesu to się nie spodziewałam.

Myślałam, że raczej te skrzaty miały pełnić funkcję nośników wiadomości, ale skoro wolisz telefony...
Lee się uśmieje! Znaczy, jak już będzie mógł się śmiać.
– Zadzwoniła?
Nie spodziewał się, sorry.

Czy nie powinno jej raczej cieszyć, że Lee odzyskuje humor?
Uśmiechnął się tak szeroko, jak tylko pozwały mu obolałe mięśnie.
- Jesteś wspaniała - powiedział cicho.
Cóż, chyba naprawdę nigdy jeszcze nie była aż tak wspaniała (co chyba znaczy, że teraz to już jest totalnie wyjebana w kosmos, bo przecież wspaniałość to u niej norma).

Cieszyc jak cieszyc, nie wolno sie z niej smiac!
Przysunela sie do niego i pocalowala go raz jeszcze, teraz odwazniej, skoro poprzednio zareagowal tak niezle, nie?
Ale nie da mu sie teraz objac, bo pierwsza radosc jej przeszla i teraz jest rozsadna.

No dobra, dość tych czułości (na jakiś kwadrans), bo choć zdecydowanie mają one niemałe znaczenie lecznicze, to jednak powinien Cleeanem zająć się też ktoś, kto zna się na medycynie. To jest: najpierw zaskrzypiały drzwi, potem podłoga w przedpokoju, potem ktoś zaczął krzątać się w kuchni.
Cleean nadstawił uszu i chyba poznał po krokach, że to Clifford i Rufus.

Pokiwał głową.
– Tak chyba będzie lepiej.
I dla niej, i dla niego.
Rufus i Clifford wyszli z kuchni i kierowali się do naszego małego domowego szpitala.

Cleean uśmiechnął się blado, przyciągnął do siebie jej łapkę i pocałował ją, żeby jej, sama rozumiesz, nie było przykro, że mu rozstać się z wielką łapą Cleeana.
Więcej słodkości niestety nie będzie, bo do pokoju wszedł Rufus, a tuż za nim Clifford.
– No proszę, obudził się! – Twarz Rufusa rozpromienił uśmiech. – Mówiłem, że to silny chłopak.
Clifford też się ucieszył, ale nie aż tak spektakularnie. On ucieszy się dopiero, gdy Lee wstanie z łóżka.
– Mówiłeś, mówiłeś – potwierdził Clifford, uśmiechając się do Cleeana.
Nie przyszli tu jednak na pogaduszki, dlatego Cliff od razu zwrócił się do Loli:
– Chyba zostawimy ich samych, co? Nie wiem, jak ty, ja nie jestem fanem medycyny.
Jego żarty chyba też nie są dziś śmieszne.
Kiedy wyjdą, Cliff zaprowadzi Lo do kuchni.

Oczywiście, że chodziło o jedzenie. Clifford to mój bohater, pierwsze, o czym tylko myśli, to obiad, dlatego pierwszym, co zrobił po wejściu do kuchni, było wyciągniecie z papierowych toreb masy żarcia na wynos.
– Nie miałem pojęcia, co lubisz, więc wziąłem trzy moje ulubione dania.
Biorąc pod uwagę kompatybilność Lo i starego McDermotta, były to pewnie też jej ulubione dania. Poza tym było też jakieś ciasto i wielka kawa.
– Tylko nie próbuj mi wmawiać, że przez cały ten czas nie zgłodniałaś – powiedział, patrząc na nią poważnie. – Nie puszczę cię do Cleeana, póki czegoś nie zjesz.
Nie radzę z nim w tej chwili dyskutować. Ale chyba nie ma zresztą takiej potrzeby, co?

Lo jadła kiedyś z Cleeanem tort!
Clifford usiadł przy stole, wzdychając ciężko.
– Jeśli chcesz wrócić do siebie, mogę poprosić Cliffa, żeby cię zmienił.
Spodziewał się, że Lo odmówi, ale wypadało zaproponować.

Aaaa, pamiętam rozmowę o tyciu.
– Rozumiem.
Naprawdę rozumiał i nie zamierzał dyskutować.
– W takim razie powiedz, czego potrzebujesz, co ci przywieźć? Wczoraj powinienem był o tym pomyśleć, ale zupełnie nie miałem głowy... Przepraszam.
Martwił się o syna, więc chyba ma dobre usprawiedliwienie.