Letni dom McDermottów

Wrócił, wrócił. Myślę, że trzymanie różdżki to w sytuacjach kryzysowych jego odruch bezwarunkowy – bez niej da się otworzyć portal, ale jest to zajebiście trudne.
(swoją drogą ciekawe, że Lo, która nigdy nie ma przy sobie różdżki, nagle tak bardzo jej potrzebuje)
– Ręczniki są w którejś z szafek w łazience, jestem, pewny, że je znajdziesz, po różdżkę zaraz poślemy skrzata, a ubrania...
Przyjrzał się Loli.
– Myślę, że sobie poradzę.
Uśmiechnął się.
LOL.
Cóż, skądś Cleean musiał dowiedzieć się, jak kupować ubrania kobietom.

Papierosy! Jak mógł o tym zapomnieć. Od razu wyjął z marynarki ledwo napoczętą paczkę i położył ją na blacie razem z zapalniczką. Oczywiście przywiezie ich potem więcej.
Skoro Lola nie jadła ciasta, on po nie sięgnął.
Milczał przez moment, jedząc to ciasto z niezbyt wesołą miną. Jaką zresztą miał mieć minę? Jego syn ledwo wylizał się po bójce z demonami, drugi syn zupełnie rozpadł się ze strachu o pierwszego, a w dodatku w domu musi trzymać dobrą minę i z nikim nie może o tym porozmawiać, bo... Bo tak zdecydował.
– Uważasz, że powinienem powiedzieć jego matce, prawda? – odezwał się w końcu, nie spoglądając na Lolę.
No proszę, jednak go to gryzło.

W kwestii praktyczności Clifford miał inne zdanie.
– No właśnie, Lo, jeśli dowie się kiedyś przypadkiem, to wścieknie się jak osa, będzie miała pretensje, że nikt jej nie powiedział, ale to wszystko. Cleean będzie już cały i zdrowy, więc podenerwuje się, podenerwuje i tyle. Gdybym za to powiedział jej teraz...
Aż się wzdrygnął.
– Kate jest naprawdę dobrym politykiem, ale kiedy chodzi o jej dzieci... Wpadłaby w histerię, Lo, w dziką, niepowstrzymaną histerię. Po pierwsze, nie ułatwiłoby to wcale Cleeanowi powrotu do zdrowia, po drugie, w szale zniszczyłaby jakąś połowę tego, nad czym pracował Cleean, a po trzecie... Cóż, ma teraz wystarczająco dużo stresu w pracy.
Po kimś Cleean stał się też mistrzem wymówek, co nie. Ale trudno odmówić Cliffordowi racji, co?
Gorzej, że przez to, że tłumił to wszystko w sobie i jeszcze musiał przed światem udawać, że wszystko jest w porządku, choć jeszcze wczoraj cały porządek co najmniej trząsł się w posadach, Cliff czuł się naprawdę paskudnie. Ale chyba nie tyle przez to, że okłamywał rodziną, a przez to, że... Po prostu nie miał z kim porozmawiać, a to w sumie bardzo gadatliwy facet jest. Rufusowi się przecież nie wyżali, Rufus nie z tych, którym można się żalić, Cliff Jr. sam prawie umiera... Za tajemnice trzeba płacić, panie McDermott.

Ten monolog właśnie do rozmowy z Lo miał prowadzić.
– Mnie ciągle ktoś czegoś nie mówi, Lolu – przyznał gorzko. – Kate i jej rodzinie już dawno znudziło się tłumaczenie tych wszystkich magicznych zawiłości, Lee i Cliff nie mają na to czasu, a Claribel... Szkoda gadać.
Tam sobie myślę, że to o niej nikt mu niczego nie mówi.
Jednak zrezygnował z jedzenia ciasta.
– Skrupulatnie przeprowadzona operacja wojskowa, taaak, to mogłoby się udać, ale... – Westchnął. – Dlaczego to zawsze ja muszę mieć na wszystko siłę?
Och, dobrze wiedział, dlaczego. To on był mężczyzną, to on zdecydował się wkroczyć w świat, którego nie miał prawa zrozumieć, ale, kurczę, każdy może poczuć się zmęczonym.
Wstał od stołu i zajął się wkładaniem reszty zakupów do lodówki. Nie chciał teraz patrzyć na Lolę. Bo z jednej strony bardzo potrzebował z kimś porozmawiać, z drugiej... Po prostu wstydził się własnej niemocy.

Ego go zabolało, owszem, ale nie przeszkodziło mu to zaśmiać się cicho do wnętrza lodówki, z której zaraz wychynął.
– Kate nie jest taką znowu krzykliwą matką. Z krzykliwą bym się nie ożenił – zażartował.
Sorry, Clifford, nie wiesz, o czy mówisz. Gdybyś był czarodziejem i odpowiednio dawno (to jest: zanim pokochał matkę Cleeana), poznał Siobhan – świata byś poza nią nie widział.
– Zresztą i tak bardzo mi już pomagasz.
Uśmiechnął się smutno.
– Ale dziękuję.
Clifford może narzekać, ile chce, ale zawsze pozostanie człowiekiem, który z pewnymi sprawami musi radzić sobie sam. Szczególnie z histeriami swojej żony, bo – zdradzę ci sekret – na tę histerię go właśnie wyrwała. Konkretnie na to, że po wybuchu histerii robi się przerażona i bezbronna jak małe jagniątko.

To znaczy: ona nie miała zamiaru go wyrwać. On go chciała rozszarpać na strzępy.
Zastanowił się chwilę.
– Może za kilka dni.
Jeszcze nie wiemy, serio.
– Na pewno was uprzedzę, jeśli się zdecyduję.
Muszą chyba powoli kończyć, bo zaraz przerwie im Rufus.

Drugi narrator też średni oma ochotę na poznawanie mamusi, a że Clifford jest moim głównym wysłannikiem w ten świat... Obawiam się, że mamusia może mieć pecha.
– A właśnie... Z tego wszystkiego nawet nie spytałem! Jak on się czuje?
Miał na myśli psychiczne samopoczucie, o fizycznym opowie mu ktoś inny.

I na to właśnie wszedł Rufus.
– O tak, bardzo ładnie udaje.
Wyszczerzył się.
– Szkoda, że tak ładnie się nie goi.
Przypomniał sobie, że nieładnie to jest szczerzyć się, gdy mówi się o takich rzeczach, więc zaraz spoważniał.

Clifford też spojrzał na niego pytająco, Rufus zdecydowanie wycofał się z tego słabego żarciku.
– Nie no, nogi się zrastają, buźkę za dwa dni będzie miał piękną jak dotychczas, z resztą gorzej, szczególnie z ręką, ale wszystko idzie ku dobremu. Myślę, że jeśli w ciągu najbliższych dwóch, trzech dni nic się nie wydarzy, a niestety wciąż może, to szybko wróci do zdrowia.
I to chyba na tyle, jeśli chodzi o medyczny żargon.

Rufus spojrzał na Lolę.
– Nie, nie może. Wygląda to tak, jakby włożył ją w coś żrącego, parzącego, nie wiem... Rzadko widuję aż tak silne obrażenia.
Powiem wam, w co ją włożył: w demona.

Tak, Clifford poszedł z Rufusem do Cleeana, ale nie na długo, bo przecież obaj są tu w pełnej konspiracji. Kiedy więc Lola wróci, zaraz się zbiorą.
– Skrzat już wrócił z różdżką Cleeana – powiedział do niej Clifford, kiedy weszła do pokoju. – A mu już uciekamy.
– Proszę pilnować, aby Cleean się nie przemęczał i jak najwięcej spał – dodał jeszcze Rufus.
Zanim wyszli, Clifford zatrzymał się przy Loli i znowu przytulił ją krótko.
– Dziękuję, Lo – powiedział cicho.
I będą iść.

Cleean też się do niej uśmiechnął, bo o ile miło mu było, że ojciec i Rufus chwilę z nim porozmawiali, to jednak wolał towarzystwo Loli.
– Uważaj na mojego ojca, on cię za chwilę przysposobi i też będziesz miała ojca mugola.
No proszę, kogoś trzymają się żarty.
Co, Lee, Rufus porządnie cię naćpał?