Letni dom McDermottów

Usiadł tak, żeby było mu wygodnie patrzeć na Lolę.
– Posłuchaj tylko... Reprezentacja Australii co roku organizuje coś na kształt warsztatów dla zawodników półprofesjonalnych i amatorów. Niby chodzi tylko o zabawę i ukłon w stronę fanów, ale wiadomo, że selekcjonerzy mają wtedy oczy szeroko otwarte. David co roku obiecuje mi, że wyśle zgłoszenie, po czym nagle wyjeżdża z ojcem Jane na ryby, zabiera gdzieś Abby albo swojego młodszego brata, zawsze, ale to zawsze znajduje wymówkę, żeby niby zapomnieć się zgłosić. W tym roku tak się ładnie złożyło, że prawie umarłem, więc nie musiał szukać nic dodatkowego, bo myśli miał przecież taaakie zajęte. Termin przepadł, więc z jednej strony Dave odetchnął z ulgą, z drugiej ma do siebie pretensje, że nie spróbował. Jak co roku.
Napił się kisielku.
– Mam dość patrzenia na to, jak się zadręcza, a tak się składa, że Rufus jest nieoficjalnym lekarzem naszej reprezentacji i trener wisi mu jakiś miliard przysług.
Miał na myśli, że Rufus leczy zawodników wtedy, gdy o ich chorobach / uzależnieniach nie powinna dowiedzieć się opinia publiczna, a szczególnie te wszystkie związki sportowe, które mogłoby ich wywalić za ćpanie.
– Nie byłoby więc problemu z tym, żeby pchnąć jego zgłoszenie, mimo upływu terminu.
To nie koniec planu, ale pozwolimy Loli coś powiedzieć.

Zastanowila sie.
- A co ja mam z tym wspolnego?
To jest bardzo dobre pytanie.

Mówiłam, że Lo może brać udział w tym spisku, jeśli zechce, czyli że jej udział nie jest wymagany. Mój plan nie jest idealny, wiem, ale... Cóż, nie wszystko może być idealne!
– On w życiu sam się nie zgłosi powiedział Lee poważnie. – Więc będzie trzeba sfałszować formularz.
Może eee Lo będzie musiała wyciągnąć jakieś informacje od Jane?

Moze.
- Och, ale to strasznie niemoralne, tak falszowac cudze formularze.
Och, bo sie przejela.

Udał bardzo przejętego.
– Och, w takim razie absolutnie nie wolno mi tego zrobić.
Absolutnie.

Westchnela.
- Rozpierdolisz mu wszystko z Jane. W zyciu nie uwierzy, ze nie zrobil tego po prostu za jej plecami.
No a ty bys uwierzyla? Nikt by nie uwierzyl.

On takoż westchnął.
– Lepiej pozwolić jej zrobić z niego totalnego życiowego nieudacznika?
No chyba nie.

Nie wzruszylo jej jego westchniecie.
- Lepiej pozwolic mu zrobic, co chce.

Będą się teraz o to kłócić? Serio?
– Przecież nie chcę go podstępem do czegoś zmusić, tylko dać szansę wzięcia udziału w czymś, co może mu pomóc. Jeśli nie będzie chciał, to nie pojedzie.

Ona sie nie kloci.
- Jak chcesz.
Chyba.
Nie no, nie kloci sie, po prostu nie aprobuje.

To dobrze. Nie chciałabym, żeby pokłócili się o coś takiego.
Lee odstawił swój kisiel, objął Lo i pocałował ją w policzek.

Chyba nam spisek nie wyszedl.
Usmiechnela sie mniej-wiecej.

Szkoda!
Znaczy, Lee sobie będzie spiskował sam.
Objął ją mocniej i pocałował jeszcze raz.

Zastanowił się chwilę.
– Hmm, tak, mogę jej powiedzieć. To dobry pomysł.
Uśmiechnął się i nachylił do ucha Loli.
– Mogę też zdjąć ten sweter, jeśli naprawdę ci przeszkadza – powiedział cicho.
Chyba już nawet obiecał, że go zdejmie, jak pójdzie Dave?

Chyba jedno i drugie.
Zabrał rękę z pleców Loli i ostrożnie zdjął z siebie sweter – tak, żeby nie naruszyć opatrunków. Nie było to łatwe, bo wciąż sprawną miał tylko jedną rękę, ale udało się.
– Lepiej?
Uśmiechnął się.

Pod swetrem nie było nic. To znaczy: opatrunki i mięśnie, bo przecież zabandażowane miał tylko jedno ramię i jakieś dwie trzecie klaty.
– A tobie nie jest w tym swetrze za ciepło, hm?
Ktoś chyba nie chciał rozbierać się sam!

Spojrzał jej w oczy.
– Mogę mu napisać, żeby nie przychodził zbyt szybko...
Och, ktoś chyba czuje się już dużo lepiej.

Złapał ją mocno.
– Och, obiad poczeka.
Pocałował ją.

Skoro Lo tak stawia sytuację...
Lee złapał za swój kisiel, wypił do dna, odstawił kubek i pojrzał Loli w oczy, uśmiechając się półgębkiem.