Los Angeles

- Pietnascie.
Robi to specjalnie.

No jasne, a wtedy byłby przestępca.
- W jaki sposób piętnaście jest blisko dwudziestu czterech? Spróbuj gdzieś pomiędzy, ostatnia próba, potem ci powiem.
Położyła mu dłon na piersi i uśmiechnęła się słodko.

- Wiem, ile masz lat, nie wyglupiaj sie.
Jak moglby nie wiedziec? Droczyl sie tylko.
- Na pewno nie osiemnascie, za dobrze sie pieprzysz na osiemnastke.
Slodziak.

Przygryzla warge.
- A wziales poprawkę na moja była... eee, karierę? - zapytała i przewróciła oczami. - Mam dwadzieścia trzy lata.
Moze w rewanżu jej powie, ile on ma.

Nie powie.
- Powiedzialem, ze wiem!

Wyciągnęła uspokajająco ręce przed siebie.
- Dobrze już, dobrze, nie denerwuj się tak.
Myśle, ze to właśnie jeden z tych momentów, kiedy wychodzi z niego nastolatek.

A zastanawialas sie, dlaczego jest taki nerwowy?
Przyciagnal ja do siebie i dalej calowal.

Bo stoją nago w wodzie?
- Co jest, co ty taki jesteś dziś nerwowy?

Bingo.
- Nie wierz, ze nastolatkom zmienia sie humor bez powodu?
Hahahah.

Normalnie jak baba w ciąży.
- Ale ty przecież nie jesteś jak wszyscy.
Ona musi wiedzieć, chociażby ze slubnych dokumentów.

- Jestem dokladnie jak wszyscy. Nie wierz w indywidalizm, nie istnieje.
Smutne!!!

Rany, jak on ja zabija.
- Nie można ci nawet powiedzieć komplementu, ech...
To ja tak strasznie frustruje!
Znów się od niego odsunęła.
Jestem pełna podziwu, ze jeszcze się nie pieprza, a już tyle stron oboje są nadzy.

Dziwisz sie?
- Nie potrzebuje komplemntow. W zasadzie nie zycze sobie, bo na nie nawet nie zasluguje.
Przykro mi.

- Uch ty!
Ochlapala go woda (przypadkiem!) i wkurzona ruszyła w kierunku brzegu.

- Lenaaa...
No pieknie.
- Przepraszam, co ja poradze?
Ze jestem zakompleksionym klebkiem nerwow?

Odwróciła się w jego stronę, a była już prawie przy brzegu, woda sięgała jej tylko polowy uda.
- Mógłbyś na przykład od czasu do czasu zacisnąć zęby i przyjac komplement jak normalny człowiek.
Teraz tak stała i nie zbliżała się ani do brzegu, ani do niego.

- Nie jestem normalny.
Nie byl.

- I myślisz, ze mi to przeszkadza?
No w tej konkretnej chwili owszem, bo dalej szła na brzeg. Ale ogólnie nie, nie przeszkadzało jej to.

- Czyli lubisz mlodych i szlonych?
Nie mogl sie powstrzymac.
- Okej, sprobuj jeszcze raz.
Bedzie musiala wrocic, tak tylko mowie.

Westchnela i wróciła rozpryskujac wodę po drodze. Popatrzyła mu prosto w oczy.
- Lubię to, ze jesteś młody i kocham to, ze jesteś szalony.

- Dziekuje.
Mimowolnie sie usmiechal.
- Teraz bylo dobrze?
Zlapal ja za tylek.

- Tak. I co, nie było tak trudno?
Ciągle była jeszcze trochę naburmuszona.

Podsadzil ja i teraz obejmowala go w biodrach udami.
- Nie. Nigdy nie watpilem w moje szalenstwo i nie mozna zaprzeczyc, ze jestem mlody.
Widzisz? Twarde punkty odniesienia.

Musiała się przytrzymać jego ramion, żeby nie runąć do wody.
- Trzymaj mnie mocno, bo się boje, ze spadnę.
Tylko niech nie myśli znowu, ze mu nie ufa!
- W końcu jesteś taki szalony - uśmiechnęła się.
Wreszcie. Już myślałam, ze kwasna mina jej się przykleila do twarzy.

Zanurzyl sie powoli, teraz latwiej jej utrzymac rownowage, co?
Musze wstac pakowac kuchnie, blah, zdechlabym najchetniej.
- Nie powinnas pozwalac mi prowadzic.
Nie daj sie nabrac, wtedy bedzie sie awanturowal, ze mu nie pozwala.