Letni dom McDermottów

Mówiłam, że może mu pomóc.
Na którym ramieniu on leży, że leży bezboleśnie, a do tego może ją sobie głaskać..?
Odsunęła się od niego. Koniec klejenia się.
Za posta będzie szła po skrzata. Aktualnie jeszcze na niego patrzy, bo musi się trochę uspokoić.

Cwane!
Dość makabrycznie wyglądające i pewnie cholernie przeszkadzające w gojeniu się ran, ale cwane. Piątka z plusem za kreatywność, zdecydowanie.
Parsknęła śmiechem.
- Powinnam być ostrożniejsza.
POWINNA. Bo go przypadkiem uszkodzi.

Zapatrzyła się w ten jego uśmiech, ech.

Wpadłyśmy w nieskończoną pętlę.
Uwaga: Lo się uśmiechnęła.

Dobrze, że jest taki niedynamiczny, bo całe jej odsuwanie się poszłoby im na marne.
Cleean nie chce niczego powiedzieć?
Nic a nic?

Widzisz? A tak narzekałaś, kiedy się kłócili. Przynajmniej wtedy się nie rozmiękczali. TYLE BYŁO SPOKOJU, a tobie się to tak nie podobało.
Przysunęła się trochę i pocałowała go krótko.
BARDZO KRÓTKO, Lo jest aktualnie ostrożna.
- Ja ciebie też.
Ech x nieskończoność, normalnie.

Serio? Taki był szczęśliwy, kiedy wciąż nie wiedział, czy nie stracił ręki, a do tego ledwo trzymał się z bólu? Łał. Lo powinni opatentować jako lek przeciwbólowy.
- Zawołam tego skrzata, hm?
No nie powiedziała tego tak od razu, ale w końcu musiała. Potrzebujemy dynamizmu!

Pocałowała go jeszcze raz i poszła po skrzata.
A potem wróciła ze skrzatem, oczywiście.
Nie jestem dobra w skrzatach, musisz sobie z nim sama poradzić.

Nie walnie, bo nie ma różdżki, nie?
- Stul pysk.
Ale zaraz ją znajdzie, jeśli będzie taka potrzeba.
Spojrzała na Cleeana i teatralnie przewróciła oczami.

Myślę, że głównym powodem braku dynamizmu jest jednak to, że Cleean nie może się ruszać, nie? To trochę ogranicza nam miejsce akcji do łóżka. I to w dodatku łóżka, w którym można tylko spać, siedzieć i leżeć, bo inne łóżkowe aktywności są niestety niemożliwe.
(to niestety było od Lo)
Zasugerowałabym, że przecież mógłby wpaść do nich David, ale przypomniałam sobie, że tam u nich jest środek nocy i to nie za bardzo..? Chociaż jeśli wymykał się tak, żeby Jane się nie dowiedziała, noc w zasadzie nie byłaby dla niego złym rozwiązaniem.
Zobacz, jak się nagadałam, a w zasadzie niczego jeszcze nie powiedziałam!
(nie wiem, co mam powiedzieć)
(Lo też nie wie)
(Lo wciąż umiera ze szczęścia, że Cleean nie umarł, trochę czasu minie, aż jej to przejdzie; dobrze nawet, że myśli głównie o tym, bo jej poczucie winy to coś, z czym żadna z nas, ba, z którym nawet Cleean nie umie sobie poradzić, nie? niech lepiej będzie szczęśliwa)
(co będę dziewczynie bronić!)
Ach, no, ten, no, post..?
Już zaczynam.
Lo rozsiadła się wygodniej, opierając się o ścianę (to duże łóżko, mógłby się przestać rozpychać i kazać jej siedzieć na brzegu), a ja zaczynam żałować, że nie kazałam jej przynieść sobie kawy.
Miałaby przynajmniej co zrobić z rękami, nie?
- Jesteś zły, że powiedziałam twojemu ojcu? Cliff twierdził, że się wściekniesz.
ZNALAZŁAM TEMAT.
OMG.
!!!!111 1 1!!!!1!!11!!!!!!!
Powinnam sobie za to dać Odznakę Dobrego Gracza.

Jaki jest rozmowny! O jacie. Prawie jak nowy!
- Przyszedł po mnie. Nawet do mnie mówił. W zasadzie to przeraziło mnie już to, że w ogóle sam z siebie się do mnie odezwał i nawet... cieszył się, że mnie znalazł?
Pochyliła się i pocałowała go w czoło.
(w którymś momencie zacznie go to doprowadzać do szału, zobaczysz)
- Wszyscy wpadliśmy w panikę. Nie rób tego więcej, co?
Mógłby jej obiecać! A wtedy miałaby prawo go zamordować, gdyby jednak.

Ale policzył Davida? To urocze.
O nieeeeee, wrócili do trzymania się za ręce?
- Czy to oznacza koniec twoich wycieczek?
O RANY.
No co ty.
Lo się dopiero co zaczęły podobać!

Uwaga, padnie odpowiedź, której nikt się nie spodziewał:
- Nie wiem.
Widzisz? Naprawdę się przestraszyła. A tak w nią nie wierzyłaś!