Los Angeles

Przesunęła palcem po tyłku, odwróciła się do niego przodem i patrząc mu w oczy oblizała palec.

Wypuścił gwałtownie powietrze i osunął się przed nią na kolana.
Nie, to nie jest metafora.

Uśmiechnęła się psotnie.
– Jednak wreszcie przede mną uklęknąłeś.
Ha ha ha.

HAHAHAHAH. (Sorry, mnie śmieszą takie żarty.)
Sapał gdzieś w okolicy jej pępka i całował coraz niżej, a potem już równo obrabiał jej cipkę. Nie róbcie tego więcej, tracę kontrolę nad facetem.

Przecież to było śmieszne, wcale się nie gniewamy.
– Oooch, Gilbercie, taaak...
Znów miał jej palce we włosach.

Przysunął ją sobie bliżej za tyłek i ją ugryzł. Serio wytrzyma jeszcze?

Nie wiem, sprawdźmy.
Jęknęła.
Jeśli wytrzyma, to naprawdę niezbyt długo.

Oplótł jej nogi ramionami i objął uda od tyłu, ściskając i puszczając, i tak na zmianę, i przesuwając do góry, i do dołu... Zaśmiał się, przerywając na chwilę, a potem lizał ją dwa razy szybciej, świetna zabawa, naprawdę, Gilbert.

Och, prawie się pośliznęła z wrażenia.
– Ooooooooo!
I zaraz zatkała usta dłonią, przypominając sobie, żeby nie krzyczeć.

Usiadł na piętach, puszczając ją zupełnie i popatrzył na nią z dołu. Uśmiechał się od ucha do ucha.
– Język mnie boli.
Teraz już otwarcie się śmiał, bo to naprawdę śmieszne, jak człowiek chce, ale mięśnie go bolą.

Uspokajała oddech.
– Zdarza się – zaśmiała się z trudem.
Osunęła się po ścianie obok niego.

Uszczypnął ją w policzek.
– Wystarczy ci na razie?
= Robię ci chętkę na więcej?

Pokiwała głową.
– Jasne.
= Jasne, że nie.

Ok.
Dźwignął się i oparł o ścianę. Odkręcił wodę i odpoczywał chwilę w ciepłym strumieniu. Potem pomógł jej wstać i śmiał się nerwowo, wstydliwie.

Wcisnęła się przed niego pod strumień wody i pocałowała go mokro.

Obłapiał ją całą, ale potem... Ale potem wyrzucił ją spod prysznica, bo ja się muszę pakować, o!

Napisałabym coś o tym, że brutal, ale musimy skoczyć w przyszłość, czyli do godziny za dziesięć dziewiąta wieczorem. Do tego czasu Lena zdążyła zrobić zakupy, naprawdę zaszalała, kupiła najpiękniejszy komplet czarnej koronkowej bielizny, jaki znalazła, w zestawie z tym pasem do pończoch, ofc. Do tego małą czarną, prostą, bez żadnych udziwnień, ale ładnie opinającą wszystkie jej kształty, założyła czarne, cieniutkie pończochy i sprawiła sobie nowiutkie szpilki. Właściwie to szpile. Czerwone. Na gigantycznym obcasie, pewnie ze czternaście centymetrów, ale ani troszkę się w nich nie chwiała. Umalowała się mocno, mocniej niż zwykle, oczy podkreślone ciemnym cieniem, rzęsy starannie wytuszowane, usta idealnie czerwone. Włosy miała lekko pofalowane, rozwiane, ale jednocześnie tak jakoś jej ładnie spływały na ramiona i plecy. Po prostu wyglądała jak milion dolarów. Miała ze sobą niedużą czarną torebkę, z której właśnie wyciągnęła sobie papierosa i odpaliła zapalniczką kupioną w monopolowym za rogiem, gdzie sprzedawca chciał ją przelecieć na ladzie.
Dziwnie się czuła bez obrączki i pierścionka, zdążyła się do nich dość mocno przyzwyczaić. W ogóle miała wątpliwości czy to wszystko się uda, ale przecież obiecała, że spróbują, prawda?
Stała więc przed drzwiami jakiegoś hotelu oparta o ścianę, nerwowo wystukiwała obcasem o chodnik jakiś rytm i śpiewała pod nosem, próbując się uspokoić. Czekała.
Chyba się nie spóźni na spotkanie z call girl? Bo call girl by nie zaczekała, gdyby się spóźnił.

Czerwone szpilki do czarnej sukienki i za to niby milion dolców? Chyba przed rabatem. Z czerwoną podeszwą, chciałaś napisać.
Cóż Gilbert miał wiedzieć o tym, że nie należy spóźniać się na spotkanie z prostytutką? Nie spóźnił się tylko dlatego, że co chwila zerkał na zegarek. O dwudziestej zadzwoniła na podany przez niego numer budki telefonicznej, odebrał lepkimi od potu palcami i formalnie umówił się z nią w hotelu znanym z tego, że rozlicza cudzołożących naiwniaków za godziny. Wstawił się, a jakże, trzy piwa prawie zmiotły go pod stół, bo nic nie jadł cały dzień, myślałyście, że będzie inaczej? Drogę z baru do hotelu pokonał pieszo, żeby trochę otrzeźwieć. Poznał ją z daleka, choć nie poświęcał się szczególnie myślom, jak mogłaby wyglądać call girl. Skinął jej uprzejmie głową, kiedy spojrzała w jego stronę i wszedł do hotelu. Podał w recepcji jedno z fałszywych nazwisk, którego używają wszyscy i mocno zaciskał pięści, modląc się w duchu, żeby nikt znajomy go nie zdemaskował. Zapłacił z góry za dwie godziny, odebrał kluczyk i wyszedł po nią na zewnątrz. Uśmiechnął się delikatnie, machając nieśmiało kluczykiem.
– Pokój czterysta czternaście.
Nie był pewien, czy wypadało uścisnąć jej rękę, więc stał tak, bezradnie czekając na ruch z jej strony.

Ooooch, już mi się podoba.
I miał dostać jedną godzinę! I chyba o czymś zapomniałyśmy. Jebany łańcuszek.
Zgniotła papierosa butem, uśmiechnęła się delikatnie, a nie był to żaden ze znanych mu wcześniej uśmiechów i bez słowa weszła do środka. Nawet poruszała się w trochę inny sposób, jakby siliła się na luz. Pachniała też inaczej, słodko, nie jaśminem, ale różą.
Zatrzymała się przy schodach i upewniła, że za nią idzie.
– Winda czy schody? – zapytała, kiedy już do niej dołączył.
Bardzo się starała nie wychodzić z roli i nie zauważać, jak cholernie seksowne są jego włosy, jak zawsze zresztą.
Ale na jej twarzy nie dało się tego odczytać. Minę miała pewną i zaciętą. Od czasu do czasu rzucała mu te nieznane uśmiechy.

Dostanie godzinę, ale że jest precyzyjnym mężczyzną, dostanie godzinę n a  g ó r z e. Pocił się od jej uśmiechów – krępujących i czysto interesownych. Niezręcznie stanął obok.
– Winda.
Nie, nie przeżyłby schodów. Nie jeśli miałby iść za nią.
Byli sami w metalowej puszce przeszklonej z jednej strony; w tym hotelu ludzie starannie unikali innych.
– Jak masz na imię, jeśli mogę wiedzieć?
On nie miał już swojego, był kolejnym Thomasem Atkinsem – weteranem seks przygód zamiast wojen. Żałował, że nie ściął włosów. Czułby się jeszcze mniej sobą. Łaskotały go w nos, więc założył je za ucho, kompletnie nijako, bez rozmachu zwykle towarzyszącego jego ruchom.

Ugryzła się w język, bo nieomal podała swoje prawdziwe imię, a kiedy pracowała, zawsze posługiwała się zmyślonym. A że zawsze wtedy używała różanych perfum...
– Rose.
Nie patrzyła mu w oczy, zawiesiła wzrok gdzieś ponad jego ramieniem, bo gdyby spojrzała, pewnie by przepadła i cały misterny plan, że się tak wyrażę w pizdu.
Bawiła się bezwiednie kosmykiem włosów.
– A ty?
Ona się tak bardzo nie czuła sobą, że aż ją to uwierało. Mimowolnie się skrzywiła, ale nie mógł tego zauważyć, bo ruszyła głową i fala włosów zasłoniła przed nim jej twarz.
Już wiem, jak się pozbędzie łańcuszka. On ma marynarkę, prawda?

Ma. Zawsze ma.
- Gilbert.
Ale nie Gilbert-Gibril, ktorego tak kochamy, bo ten nigdy robilby tego, co teraz robi. Probowalam wyslac go kiedys do burdelu, to wpakowal sie w hryje i skonczyl z martwa prostytutka na kolanach (ktorej nie zabil, Lys, ja sobie wypraszam!). W niezrecznym milczeniu dojechali na czwarte pietro. Przepuscil ja w drzwiach, uprzejmie sie usmiechajac, ale z sugestia, ze nie za bardzo potrafi obchodzic sie z kobietami.

Jak mogłam w to wątpić? Znaczy w tę marynarkę.
Wyszła z windy i szła pewnie korytarzem, w końcu zatrzymała się przed pokojem numer czterysta czternaście. Spojrzała na niego wyczekująco, mierząc go przy okazji od stóp do głów, jakby widziała go pierwszy raz.
– Otwórz – szepnęła, bo głos za bardzo jej drżał, by nie zdradzić emocji nią targających.
Przerzuciła sobie włosy na jedno ramię i zamarła. Zahaczyła palcem o łańcuszek i w myślach wypowiedziała całą wiązankę przekleństw. Modliła się, żeby tego nie zauważył, zanim znajdzie dogodną chwilę, by go zdjąć.

Spokojnie, zauwazyl juz w pierwszej minucie ich spotkania, tyle lat szukalam dziedziny, w ktorej bylby dobry, a byla tuz przed moim nosem - skubaniec jest swietnym aktorem. Otworzyl poslusznie, pchnal drzwi i znow zaczekal, az przejdzie pierwsza przez prog, dzentelmen, kurwa.

Weszła pospiesznie i wykorzystała moment, że był za nią, by dyskretnie zdjąć łańcuszek z szyi. Schowała go tymczasowo w dłoni i rozejrzała się po pokoju. Pewnie nic specjalnego? Łóżko, dwa fotele, dwie nocne szafki, kiepski telewizor, łazienka.
Wyciągnęła papierosa z torebki i poprosiła go o ogień.