Los Angeles

Gilbert zalozyl noge na noge i oparl sie z tylu o blat, w czasie gdy Silv... Steve nakladal jajecznice (zaraz zacznie mowic do Gilberta Jimbo, zobaczysz).
- Ja wygralem.
No kurwa, jaki on jest gladki w takich gadkach.
- Co wygrales?
Steve niestety nie byl gladki.
- Masz, jedz. Kobiecie podaj, bo blizej masz.
Gilbert zeskoczyl i polozyl talerze na blacie, kiwajac glowa do Leny. Usiadl, ale on po pierwsze ma anoreksje, a po drugie za bardzo lubi gadac, wiec ledwo wzial widelec do reki, juz zaabsorbowalo go cos innego.
- Ukradlem samochod.
- Znowu?
Dlaczego Steve'a to nie dziwi...
- Ale oddaj, nie na zlodzieja cie uczylem, Gilbo.
- Ojciec w pracy?
- Ano. Jedz, bo wystygnie, Lena, nie bierz przykladu z tego chudzielca. Nie ma to jak kobieta z apetytem, co? Czym ja sobie zasluzylem, zeby takiego szczyla wychowywac, powiedz. Przyjezdza i zaraz rozrube robi. No ale co sie dziwic, chlopak ma temperament.
Mrugnal do Leny.
- Balem sie, ze zjawi sie pewnego dnia z... No z kims nie tak urokliwym jak ty.
Zobacz, od kogo Gilbert sie nauczyl bajeru!
Jestem w szoku, serio, myslalam, ze Gilbert z nikim nie lubi rozmawiac, w ffku nigdy nie chce tego robic.

Lena posłusznie zaczęła jeść, w końcu wczoraj cale risotto wyladowalo w ubikacji, prawda?
- Pyszne. Oczywiście, ze oddamy samochód. I tak nam się nie przyda w szkole.
Przez chwile w milczeniu palaszowala jajka, popijając co jakiś czas kawa.
- No tak, temperamentu mu nie brak.
Policzki jej się lekko zarozowily, więc spojrzała na talerz Gilberta.
- Gilbercie, jedz, proszę.
Potrafiłaby go lepiej zmotywowac, ale tego nie zrobi, niech się domyśla.

Obmacywal ja pod stolem, przepraszam, ale zobacz, jadl! Jadl tak, ze ewidentnie nie chodzilo o jedzenie, noale. Paskudna kokieta z niego.

Nie żebym się nie spodziewała, ale Lena przywalila kolanem w stol i spojrzała na Gilberta karcaco. Odetchnęła głęboko.
- To o której jedziemy nad te wodę? - zapytała lekko.

1:0.
Przezuwal, wciaz sie usmiechajac.
- Jeszcze kawy?

Paskud z niego.
- Jasne.
W te grę mogą się bawić we dwoje.

Wstal, ocierajac sie o nia udem, i podszedl do ekspresu.
Steve usiadl naprzeciw Leny i wciagnal glosno powietrze.
- To jak jest? - zapytal szeptem, wskazujac przez ramie kciukiem Gilberta.

Najpierw zadrżała, kiedy się o nią Gilbert otarł, ale na twarzy wciąż miała niewinny uśmiech. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej słysząc pytanie Steve'a.
- Fantastycznie. Czasem trudno, ale mimo to świetnie.
Nie no, nie będziemy wchodzić w szczegóły związane z bzykaniem blondyn z kasyna, tluczenia jej ojca i prawie skutecznego otrucia, prawda?

Steve popukal sie w bok nosa.
- Z tym facetem? Szczerze watpie.
Wciaz szeptal.

Odchylila sie odrobinę na krześle.
- Nie wyszlabym za niego, gdyby było mi z nim źle - odpowiedziała trochę sztywno.
Wcale się nie starała szeptać, mówiła całkiem normalnie.

Przewrocil oczami.
- Nie przejmowalbym sie, gdybym go nie kochal.
Poklepal ja po dloni.
- Nie lubisz tajemnic, co? W porzadku, spadajcie.
Skonczyl juz calkiem glosno, na tyle, ze przekrzyczal warczacy ekspres.

Wstala, podeszła do Gilberta i zupełnie bez skrępowania przytulila się do jego pleców.
- Weźmy te kawę na wynos.
Fuj, kawa w termosie na plaży.

Wykrecil sie zrecznie i odsunal, opierajac plecami o blat.
- Czekaj chwile, musze...
Problem w tym, ze nic nie musial.

Popatrzyła na niego z powątpiewaniem.
- C o musisz? - zapytała cicho.

Steve zgarnal talerze i uniosl brwi, patrzac znaczaco to na nich, to na drzwi.
- Idz, zanim twoj ojciec wroci na lunch.
Opsiaa.
- Chodz, napijemy sie po drodze.

No weez.
Pocalowala go w policzek, pomachala Steve'owi i wyszli. Pozwolisz, ze poniesie mnie fantazja i napisze, ze musieli się wrócic do pokoju, bo Lena się uparła wziąć ze sobą to niebieskie bikini, bo tak, no kobiecie nie odmówi? Zwłaszcza tej, która była jego żoną.
Przebrała się w zwiewna sukienkę, nie te sama, w której przyjechała, ale materiał zachowywał się na wietrze bardzo podobnie. Wreszcie wladowali się do samochodu i ruszyli, prawda?
Idę wstawić pranie.

Zombie terrorysci mnie frustruja.
Nareszcie sukienka. Prowadzil jedna reka, druga wladowal jej pod spodnice, a trzeciej nie mial, niestety, gdyby mial, to poprawialby sobie wlosy.
Zul gume i co chwile zerkal w jej strone radosnie.

Och, nie oszukujmy się, on uwielbia, kiedy ona nosi sukienki. Spodnie są tylko okazjonalne.
Poprawiła sobie okulary przeciwsłoneczne na nosie. Cala była wesoła, rozesmiana i w ogóle. Zaczęła grzebać w torebce, ale zaraz jej się przypomniało, ze nie ma swoich fajek. Przysunęła się do niego, wyciągnęła szyje i wymruczala mu do ucha:
- Daj mi papierosaaaaaaa.
To chyba pierwszy raz go o to prosi, zazwyczaj obsługuje się sama, prawda?

Simooooooon.
- Podaj mi okulary ze schowka, dobrze?
Wyciagnal paczke z kieszeni na piersi i wyciagnal w jej strone.

Wzięła sobie papierosa, wsadziła w usta i zaczęła szukać w schowku tych jego okularów. Szybko je znalazła i podała mu.
- Pasują ci - stwierdziła, odpalila i mocno się zaciągnęła. - Wieeeeeeeeec, będziesz ze mną pływac?
Niechże jej wreszcie powie o tej wodzie, inaczej ona go przypadkiem utopi i tyle z tego bedzie.

- Nie.
Nie!

- Nie?
Nie? No jasne, ze nie.
Zsunęła okulary na czubek nosa i patrzyła na niego zdziwiona.
- Dlaczego? Bez ciebie nie bedzie tak zabawnie...
Powiedz po prostu, ze chcesz mu obciagnac w wodzie, gasz.

Polusmiech.
- Co takiego zabawnego chcesz robic?

- Teraz się nie dowiesz.
Złośliwy uśmiech, a to paskuda.

- Jest srodek dnia.