Los Angeles

Chciała go uspokoić:
- Tak.
Nie. Czuła się coraz gorzej.

- Idziemy?
Nie dojadl sorbetu.

Pokrecila głowa, bo poczuła, ze żołądek jej się skręca.
- Nie... Zjedz w spokoju, ja muszę wyjśc do toalety.
Wstała i prawie pobiegła do łazienki, a kiedy wreszcie dopadła kabiny, zwymiotowała cale risotto.
Gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, ze jest w ciąży.

Dobrze, ze wiedzial, ze to niemozliwe, bo by sie niezle chlopak przestraszyl.
Och. Kompletnie nie wiedzial, czy za nia biec, czy zostac i... Pobiegl za Lena. Znow zdziwil starsze panie swoja obecnoscia. Zalomotal do drzwi kabiny, w ktorej musiala byc, Boze, jak ona go straszy.
- Lena?

Odgłosy dochodzące z kabiny nie mogły być mile.
- Och... Idź stad... - powiedziała słabo.
Opierała się o boczna ściane i próbowała opanować kolowanie głowy.
- Musiałam się zatruć - szeptala do siebie.
Była blada jak ściana.

DLACZEGO MI TO ROBISZ!!!!!!! Widzialas Gilberta i krew, myslisz, ze Gilbert i chora Lena to lepsze polaczenie?! Walil w drzwi jak popierdolony, krzyczac zeby go wpuscila.

O kurwa, już wiem, co się stało.
Lena chyba tez się zorientowała, dlatego teraz bardzo ważne jest, żeby jej błyskawicznie posłuchał. Zebrała w sobie sile, by wzmocnić głos.
- Gilbercie. Natychmiast przynieś mi moja torebkę. I papierosy.
Dlaczego papierosy? Już tłumacze. Ach, kochany tatuś Leny! Podczas ich wspólnego obiadu miał jedna jedyna okazje, żeby to zrobić - w momencie, kiedy wyszła z restauracji, a Gilbert wybiegł za nią. Wrzucił jej gdzieś do torebki zatruta paczkę, której ona nie zauważyła do momentu, kiedy tutaj ją odpieczetowala, nie pomyślała, ze to podejrzane, raczej, ze jej się gdzieś zawieruszyla.
A to skurwiel.

No dobra, mnie mozesz tlumaczyc, ale on w zyciu nie domysli sie, o co mogloby chodzic. Dalej darl sie, zeby go wpuscila, dopiero po chwili zdecydowal sie zrobic to, co kazala, gasz, dobrze, ze w ogole! Zaden Gilbert, ktorego znam, nie zaufalby jej na tyle, zeby ja zostawil w takim momencie, oprocz tego jednego, ktory zdradzil nas i wszystkie i sie hajtnal. Wiesz co? JESTEM ZAZDROSNA, dobrze jej tak!

JESTEŚ STRASZNA.
Ale spoko, tez jestem zazdrosna.
Lena dyszala ciężko i starała się jeszcze nie panikowac, mimo ze, cholera jasna, nie chciał jej posłuchać. Kiedy Gilbert wróci do łazienki, nie bedzie musiał się dobijać, bo drzwi do kabiny będą uchylone, ona nadal bedzie siedziała na podłodze, tak blada, ze az dziw, ze jeszcze żywa, oblana zimnym potem na twarzy i z czerwonymi oczami.

Super, bo rzucil jej torbe na ziemie i zaczal ja oblapiac. Romantyk Ratuje, eeeech.

Ledwie wymacala te torebkę.
- Puśc mnie - powiedziała słabo. - Puśc, bo zaraz będziesz musiał organizować... pogrzeb.
Modliła się, żeby w torebce nadal było uniwersalne antidotum.

Zebralo jej sie na zarty! Puscil i przysunal jej blizej torebke, a potem... A potem wybiegl szukac pomocy, zgadnijcie, gdzie pracuje Mia?

Ona nie żartowała.
Gorączkowo grzebała w torebce, chociaż już ciężko jej się widziało, zaraz odleci... W ostatniej chwili znalazła odpowiednia fiolkę, wypila i zaraz potem zemdlała.
Boże, ale on się wystraszy, jak wróci.

Bardzo sie wystraszy, bo Mia zdazyla juz wyjsc i nie mial absolutnie nikogo na swiecie, kto moglby mu pomoc.
Bo pogotowie nie jest romantyczne.

Oczywiście, ze nie jest romantyczne.
Halo, Gilbert, nieprzytomna żona w łazience!

Wyobraz sobie, ze zauwazyl! Podniosl ja i przytulal, krzyczac, zeby nie umierala, bo on ja kocha.
W ogole nie jest romantycznie. Wiesz jak jest? W chuj smutno, bo naprawde go przestraszylas, fundujac mu najwiekszy koszmar jego zycia.
Osz Ty draniu. Chcialas, zebym to napisala. Zeby to byl: najwiekszy koszmar jego zycia.

Przepraszam!
Myślicie, ze go usłyszała? Bo eliksir chyba zadziałał, jak powinien, drgnęła w jego ramionach i rozkaszlala się. Chciwie lapala każdy oddech, wreszcie z trudem otworzyła oczy.

Rozplakal sie i zaczal ja calowac, wez nie rob tego wiecej, przy nim nie mozna umierac, jest zbyt wrazliwy!

Myślisz, ze pozwolilabym jej umrzeć? A w życiu.
Podniosła rękę i położyła mu dłon na policzku.
- Nie... płacz...

Ale on o tym nie wie, jest tylko bohaterem.
Zlapal jej reke i teraz smial sie przez lzy. Podniosl ja z duzym trudem, bo caly byl roztrzesiony, ale jakos udalo mu sie ja posadzic na umywalce. Zmoczyl rece i schlodzil jej czolo i policzki, obmywajac przy okazji z potu.
- Nie rob tego wiecej.
Bo inaczej ja zabijemy!

Ciągle była jeszcze otumaniona, ledwie sie mogła ruszać, ale jej mózg już szybko wszystko kalkulował.
- Papierosy... W moich papierosach była trucizna.
Teraz była już po prostu mocno zmęczona, zaczynały jej powoli wracać kolory, już nie była tak trupio blada.

Zmiana planow: zabijemy jej ojca. Lemot, ludzie, sluchajcie, nie mamy tu do czynienia ze scena romantyczna z dwoch powodow: a. nie jestem zdolna do jakichkolwiek romantycznych uczuc, bo mam betonowe serducho, b. romantycy juz dawno uciekliby, zostawiajac swoje poranione dusze z ukochana kobieta. Gilbert moze byc desperatem, kochankiem, cholerykiem i panikarzem, ale nie jest tchorzem. Zostal nie dla romantyzmu, zostal, bo tak, kurwa, nalezalo zrobic. Nie wierze w romantyzm, wierze w umieranie na czyims kolanie. Gdybys rzucila koscia, Lena pewnie by nie zyla, ale och! jak cudownie jest nagiac fart i dac Gilbertowi to, czego chce! Myslicie, ze nie cudownie? Zabierzcie mu Charliego i patrzcie te rozpacz, to wtedy pogadamy.

Och nie, nie będziemy już nikogo zabijać! Ani ona, ani on.
- Chodźmy stad. Chce odpocząć.
Ona przecież nawet jeszcze nie zaczęła podejrzewać.

Wyniosl ja na rekach z knajpy i nikt nawet nie przypomnial mu o wyrownaniu rachunku. Dobra, teraz bedzie romantyzm, bo zaniosl ja nad ocean. Przypomniala mi sie Trzecia gwiazda, ale Lena nie Cumberbatch, cale szczescie. Na razie chlodzila stopy w wodzie, siedzac na brzegu. Fale byly zadziwiajaco niskie, widocznie przyplyw juz zlagodnial. Gilbert czul sie wybitnie paskudnie, bo wialo i nic nie widzial przez wlosy, a z Lena nie wiedzial, co zrobic. Teraz dopiero powoli odblokowywal mu sie mozg.
- Zabrac cie do szpitala?
Brawa! Nagroda Chlopaka Roku od razu!

Spojrzała na niego.
- Nie wiem. Niespecjalnie wierze w mugolska medycynę.
Chłodne wieczorne powietrze przynosiło jej ogromna ulgę. Palcami grzebała w mokrym piasku.
- Jak mogłam się nie zorientować?
Świetnie, teraz jeszcze bedzie sobie wyrzucać.