Los Angeles

No szok, raz dziennie przynajmniej!
Przewrócił oczami, odpalając fajkę.
– To co chcesz w takim razie?
Wyglądał przez okno.

Zmartwilo ja, ze nie podchwycil dowcipu.
- Zjadlabym risotto - powiedziała chłodno.
Tez zapaliła, co się bedzie oszczędzać.

Trącił ją zaczepnie nogą.
– Nie utrudniaj mi życia, proszę.
Zamówił risotto, stek i sorbet malinowy.

Spojrzała na niego, ciągle nabzdyczona.
- Nie utrudniam. I sam będziesz jadł ten sorbet, ja go nie wcisne.
Ojoj, jaka zezloszczona.

Przyciągnął ją nad stołem za kark i pocałował.
Kurwa, nastolatek.

No trochę się uspokoiła.
- Mowie serio, nie zjem tego sorbetu.
Zastanawiam się czy nadal myśli o nim metaforycznie czy nie zje.

– Nie jest dla ciebie.
Oblizał usta, ale szybko odwrócił wzrok.

Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.
- Och.
Zdaje mi się, ze kelner przyniósł ich zamówienie?

Super, bo Gilbert był naprawdę głodny. Pałaszował stek z iście męskim apetytem.

Lena obserwowała go z ogromnym zainteresowaniem. Swoje danie jadła powoli.
- Mogliśmy zatrzymać się gdzieś po drodze na obiad.
Była urzeczona tempem, w jakim znikał jego stek.

O mały włos byłby odezwał się z pełnymi ustami, ON!
– Nie jem w barach szybkiej obsługi.
Nie je! Co za wybredny facet.

No pewnie, ze nie je.
- Nic by ci się nie stało, gdybyś raz zjadł.
Ona ma chyba taki stosunek do fast foodow jak ja - co szkodzi raz na jakiś czas?
Grzebała bezwiednie widelcem w ryżu, zjadła ledwie jedna trzecia i czuła, ze już się zapchala.

– Wiem. Ale wolę nic nie jeść.
Gilbert, ty parszywy egoisto.
– Przepraszam, byłaś głodna?
Jak ty dbasz o te kobiety, geez.

Pokiwala głowa.
- Byłam. Ruch na powietrzu wzmaga apetyt - zażartowała. - Ale już się zapchalam.
Odlozyla widelec i oparła się na krześle.

– Nie smakuje ci?
Nikt nie lubi męskiej troski, ale jednak wszyscy ją lubią.

- Smakuje. Po prostu już nie mogę, jestem pełna.
Głupia cipka, ledwie ruszyła to cholerne risotto, ja bym wsunela tak szybko, ze nic by nie zostało.
Pewnie, ze wszyscy lubią!

Jak Lis nie chce jeść, to znaczy, że chory.
– Coś nie tak?
Hahahahahah. Gilbert, ty myślisz jak ja.

Mam tak samo, ale ona chyba nie jest chora...
Rozmasowala skron jedna ręka.
- Głowa mi pęka.
no pięknie, udzieliło jej się ode mnie.

Wytarł usta serwetką.
– Jak chcesz iść do hotelu, to powiedz.
No, powiedz!

Jęknęła.
- Chciałam popływać...
Moze ja zawialo podczas jazdy?

Wykrzywil sie na sama mysl. Dostal sorbert i chciwie zanurzyl w nim lyzke.

Zrobiło jej się niedobrze na sam widok. Moze faktycznie coś jej jest?
Zaczęła gorączkowo grzebać w torebce, wreszcie jęknęła głośno.
- Och, skończył mi się zapas eliksiru przeciwbólowego...

Zaczal sie juz niepokoic, ale wiesz co? Mam swietny pomysl na odwrocenie jej uwagi. Gilbert zamowil jej kieliszek koniaku, bo on wierzy w lecznicza moc alkoholu, a ja rozejrzalam sie po knajpie i wiesz, kto tam jest?
Chcesz poznac Mie? Nikt nie zna Mii, a Mia jest przeurocza: chuda, sredniego wzrostu i o wylupiastych oczach osadzonych nisko w waskiej twarzy. Nie byloby w niej nic szczegolnego, gdyby nie to, ze przypomina do zludzenia Charliego i miala watpliwa przyjemnosc przeleciec Gilberta jako pierwsza.
Aha, tak wlasnie bylo.
Od paru minut sluchala jak zakleta, bo poznala jego glos, chociaz nie widzieli sie piec lat, a Gilbert bardzo sie zmienil w tym czasie. Ale Mia nie zazdrosna kochanka, ot, siedzi sobie jak trusia i slucha, czerwieniejac coraz bardziej. Pech chcial, ze Gilbert wychylil sie lekko i to wylapal. Zrenice mu sie rozszerzyly.

Jesteś bezlitosna.
Nie wiem czy alkohol jej pomoże, ale kiedy tylko kelner postawił przed nią kieliszek, upila nieduży łyk. Spojrzała na Gilberta w momencie, w którym zauważył Mię. Podążyła za jego spojrzeniem, ale nie widziała nic szczególnego w zaczerwienionej dziewczynie.
Ból głowy tylko jej się nasilał.
- Coś nie tak? - zapytała bardzo zmęczonym głosem.

Pokrecil glowa.
- Nie, wszystko w porzadku. Lepiej ci?
Byl bardzo rozproszony, ale nie az tak, jak powinien.