Las Vegas

Zapomnial, ze jest pacyfista, zdradzil wszystkie swoje przekonania, robiac kilka krokow i podrywajac Japonczyka z fotela za klapy marynarki. Czul tylko przerazajaca wscieklosc i bezradnosc, mial ochote stluc facetowi twarz tak, zeby nie mogl rozpoznac sie w lustrze, jak mogl im to zrobic? Przyrabal jego plecami o sciane, az gruchnelo.
- Wypierdalaj - warknal jak ktos zupelnie inny.

Och, protestujemy!
Lena wstała. Cala drżała, ale podeszła do nich i wymierzyla Gilbertowi tak silny policzek, jak jeszcze nigdy.
- Wracam do hotelu.
Oooooch, ależ jest wściekła!
Japończyk chciał coś jeszcze powiedzieć, ale umilkł, widząc jej spojrznie.
- Z tobą tez nie chce rozmawiać.
I wyszła pospiesznie. Co ja mowie, wybiegła!

Do hotelu? Myslalam, ze ucieknie na drugi koniec swiata, nic nikomu nie mowiac. A jednak pogada sobie z Japonczykiem, bo ani myslal gnac za Lena, choc najchetniej to by wlasnie zrobil, bez wzgledu na to, jak bezsensowne by to nie bylo. Tymczasem nalal sobie whiskey z barku i wypil na raz. Zwiesil smetnie glowe, bolala go jak skurwysyn, mial ochote tluc glowa o sciane.
- Jak moglem byc tak glupi! - ryknal, zwalajac wszystko z barku, procz butelki i swojej szklanki.
Szklo rozpryslo sie po calym pokoju, popielniczka i prosty swiecznik zalomotaly o podloge. Potem rzucil sie na Bogu ducha winnego Japonczyka.
- JAKI MASZ W TYM INTERES? CHCESZ JA DLA SIEBIE? SWIETNIE, BIERZ, SKORO TO TAKIE DLA CIEBIE PROSTE!
Jezusie milosierny, Gilbert...

Japończyk był bardzo spokojny.
- Nie chce jej dla siebie, ona mnie nie chce, przecież do niczego jej nie zmusze. Musi cię naprawdę kochać, ale jak możesz ja tak krzywdzić?
Patrzył na niego, jak na głupiego mlokosa.
- Znam ja dłużej niż ty, nigdy nie chciała wyjśc za maz, chociaż wiele razy jej to proponowałem. Tak łatwo byś z niej zrezygnował? A ona to wie?
Jak widać, Japończyk się nią przejmuje.

- Z NICZEGO NIE REZYGNUJE! GOWNO O NAS WIESZ, NIE ZNASZ LENY, A JUZ NA PEWNO NIE ZNASZ MNIE, WIEC NIE MASZ PRAWA MNIE POUCZAC!
Ja sie schowalam pod lozko i predko nie wyjde, bo mamy tu jakis napad furii. Kolejna szklanka poleciala prosto na sciane, i zeby to chociaz z uzyciem rak! Ale nie, przedmioty fruwaly po calym pokoju same z siebie, biedny mugol.

- Skoro nie rezygnujesz, to co tu jeszcze robisz?! Jeśli ja kochasz, powinieneś za nią biec w podskokach, pewnie, ze jest wściekła, ale przecież cię kocha, chyba ci wybaczy!
Starał się nie zauważać, ze szklanki latają samoistnie. Ach, mugole, widza to, co chcą widzieć.

Boże, jakie melo. Pognał, jasne, że pognał, zostawiając faceta z niewymazaną pamięcią, szczęściarz. Dopadł Lenę trzy przecznice dalej, biegł, ile siły w nogach, potrącił parę osób, ale nic sobie z tego nie robił. Złapał ją za ramię i mocno obrócił.
– Lena, proszę!

Spojrzała na niego martwo.
– P r o s z ę? O co ty mnie kurwa prosisz? Do bzykania tej blondyny nie potrzebowałeś mojego pozwolenia!

Opsiaaa.
Wyminął ją, natychmiast odpalając fajkę. Było ciepło, nie miał niestety płaszcza, żeby postawić kołnierz, ale otulił się szczelniej marynarką i wsadził łapy w kieszenie. Szedł w stronę hotelu, nie oglądając się. Miał wrażenie, że wszyscy przechodnie wiedzą, co zrobił, że było od niego czuć zapach innej kobiety niż jego żona, zresztą lwia część usłyszała oskarżenie i w istocie patrzyła na niego jak na pariasa. Którym był, nie oszukujmy się.

Szła wściekła, po drodze kupiła sobie butelkę bourbona, przecież dawno się nie upijała, wreszcie dopadła drzwi hotelu i zamiast pojechać windą, poszła schodami. Myślę, że dotarła do pokoju po nim? Weszła, postawiła butelkę na szafce w przedpokoju i zaraz się skrzywiła, bo kilka godzin temu na tej właśnie szafce ją posuwał.
Ręce jej drżały, kiedy wyciągała i odpalała sobie papierosa.

Siedział w fotelu z nogą założoną na nogę i palił. W pokoju było zupełnie ciemno, ofc. Zaświecił stojącą lampę, kiedy weszła.
– Mam wyjść czy chcesz upić się w mojej obecności?
Jego ton był odrobinę zbyt ostry, bo z trudem kontrolował się, żeby nie krzyczeć.

Jak on jeszcze mógł ją denerwować bardziej? Głupie, bardzo głupie.
– Jak śmiesz mówić do mnie takim tonem po czymś takim?
Ona nie krzyczała. Ale pewnie będzie, spokojnie.

Zamknął się, brawo. Palił, zaciągając się głęboko i długo zatrzymując dym.

Roześmiała się gorzko.
– Po takiej nocy... Jeszcze ci było mało? I cały czas wiedziałeś... tuż przed ślubem... ja cię zabiję.
Rzuciła się na niego z pięściami, brawo, mówiłam, ze mu wtłucze.

Poniewczasie złapał ją za nadgarstki, jeden mu umknął i oberwał w szczękę, pięknie. Poprawił chwyt, podnosząc się z fotela.
– Brawo, p r z e d ślubem. Nie tylko ty przez to cierpisz, ja też, myślisz, że jak ja się czuję? Jest mi tak niedobrze, że nie mogę utrzymać się na nogach, a jeszcze muszę się przed tobą bronić. Zabrałbym to z sobą do grobu, gdybym mógł. Uspokój się i mnie posłuchaj!
Trzymał ją bardzo lekko, podejrzewam, że niewystarczająco.

No jasne, ze niewystarczająco, rzucała się jak mała wariatka. Tlukla go jak oszalała po piersi, ale każdy cios był coraz słabszy, nie miała siły.
- To ze przed ślubem, nie znaczy, ze mnie to mniej zabolało!
Brawo, rozpłakała się.

– Kocham cię, czy ty w ogóle r o z u m i e s z, co to oznacza? Nie jesteś jak wszystkie, nie jesteś jak żadna inna, Lena, ja zawsze będę chciał, możesz mi dać w s z y s t k o, kochać się ze mną dzień i noc, a i tak będę oglądał się za innymi, taki już jestem, jestem najprawdziwszym chujem, nie umiem być z jedną kobietą, ale dla ciebie z r o b i ę to, nigdy więcej, Lena, byłem samotny, czy ty jesteś w stanie wyobrazić sobie taką samotność, która zżera cię od środka? Miałem ochotę się zabić, hahahah, och tak, jasne, że chciałem, bo przecież dla mojego pierdolonego taty to za duży wydatek energii przejechać dwieście siedemdziesiąt mil, żeby być ze mną wtedy, kiedy tego potrzebuję! Może naprawdę prościej byłoby, gdybym się zabił i przestał cię krzywdzić.
Pod koniec już szlochał, ekstra. Żeby chociaż udawał, ale nie, kurwa, teraz nie blefował, ani nawet nie odgrywał jednej ze swoich śmiesznych scenek.

Tak ją to zaskoczyło, że aż przestała płakać. Ale zaraz wściekłość znów uderzyła.
– Dlaczego mi nie powiedziałeś, że tak cię dręczy sprawa z twoim ojcem?! Ja ci mówię wszystko, czy ty nie potrafisz mi okazać minimum zaufania?! Kocham cię, jakoś byśmy razem przez to przeszli, ale nie, ty wolałeś iść poszukać ulgi gdzie indziej!
Och, O TO CHODZI.

Puścił ją zupełnie i zrobił dwa kroki w tył.
– Nie wiedziałem, że tak to się skończy! Wyszedłem po prostu zadzwonić, bo... Bo chciałem, żeby choć raz, r a z, skurwysyn zrobił to, co należy, żeby się spisał jak nigdy przez te wszystkie lata. Nie mogę, rozumiesz?, nie mogę przychodzić do ciebie z takimi rzeczami, bo to podważa wszystko, co o mnie sądzisz, sto razy bardziej wolę, żebyś myślała, że chodziło o to, żeby wyruchać jakąś panienkę na boku, nie mogę przyznawać się do tego, że tęsknię za jakimś starym skurwielem, który zawiódł mnie w absolutnie k a ż d e j kluczowej w moim życiu chwili, Lena, ja jestem rąbnięty!
BRAWA ZA SŁUSZNY WNIOSEK.

– Powinieneś i tak przyjść z tym do mnie! Ja pierdole, kiedy mnie ten skurwiel skrzywdził w Tokio, przybiegłam od razu do ciebie! Komu wypłakiwałam, że mój własny pojebany ojciec chciał mnie stłuc do nieprzytomności, żeby tobie utrzeć nosa?! Ja wiem, jak to jest, kiedy rodzic cię zawodzi i właśnie d l a t e g o powinieneś był przyjść z tym do mnie!
Czyżby o tym zapomniał?

– Nie chcę, Lena, ja nie chcę się tym z tobą dzielić, bo powinienem sam to dźwignąć! Ciebie chcę kochać, z tobą chciałbym się tylko kochać i okazywać ci same d o b r e uczucia, nie to, nie tak to miało wyglądać, to jest moje, to wszystko jest moje i zepsute, bo moje, chcesz trochę? – Rozłożył szeroko ręce. – Proszę, bierz. Nie w tym się zakochałaś.
Z oczu leciały mu łzy, kiedy padł wycieńczony na fotel i schował twarz w dłoniach.

Podeszła do niego. Naprawdę się starała jakoś tę złość w sobie zdusić. Położyła mu dłoń na policzku.
– Myślisz, że ucieknę tylko dlatego, że zrobiło się trudniej?
Takie słabe mniemanie o własnej żonie, nieładnie.

– Nie. Boję się, że spodoba ci się to tak, jak spodobało się mnie. Nie chcę, żebyś w ogóle cokolwiek wiedziała o tym smutku.
Splótł dłonie i przygryzł kostki.

Położyła mu drogą dłoń na drugim policzku i zmusiła, żeby spojrzał jej w oczy.
– Po co mi w takim razie proponowałeś, żebym poznała twojego ojca?
Wiecie, że już mu wybaczyła?
– Jak mnie nazwałeś? Morze pierdolonego zrozumienia. Może i tak jest, powinieneś to może wziąć pod uwagę? Nie chcę, żebyś mnie wykluczał przy podejmowaniu decyzji.

Prychnął wściekły nie na nią, tylko na tego drania, który przypadkiem był jego i Vincenta ojcem. Aha, Vincenta. Ciesz się, że nie znasz Vincenta. To by było dopiero. Lena by go udusiła własnoręcznie, bo on kocha Gilberta barrrdzo niezdrową miłością.
Aha, taką właśnie.
– To była tylko wymówka, żeby pojechać przez pustynię nad ocean. Zwisa mi to, czy tam jest, czy już zdechł.
Nie zwisało. Złapał ją za rękę i całował mokro i wielokrotnie.
– W porządku. Już nie będę. Już nigdy tego nie zrobię.
Kurczę, on tak na serio.