Las Vegas

Wprawiają się!
Ja bym chyba pękła z nadmiaru przyjemności.
Objęła go mocno, przyciągając go bliżej siebie i jeczala mu do ucha. Aach, jak słodko było poruszać się w tym obłędnym rytmie!

Zmeczenie i pozna godzina robily swoje, bo - chcieli czy nie - przedluzaly im zabawe. Przyspieszyl jeszcze bardziej, teraz juz z kazdym ruchem wydzieraly sie z jego piersi krzyki, czolo mial spocone i nie mial zupelnie powietrza w plucach, zdawalo mu sie, ze nie ma, dusil sie praktycznie z ekstazy, ale hej.
Jest tego warta.

Tak, ona już prawie tam mdlala z rozkoszy. Jęki przeszły w pokrzykiwania, palce zaciskaly się na plecach, druga ręka ciągnęła go za włosy.
Ciałem wstrzasnely jej rozkoszne spazmy i znów doszła, krzycząc jego imię i odchylajac się mocno do tylu.

Moj nowy pomysl na potem prawie pozbawil go orgazmu, bez kitu. Zlapal ja w talii i mimowolnie uniosl, jeszcze wyzej wyciagajac biodra, zeby wejsc w nia do oporu, i tak ja podrzucal, az wreszcie doszedl z dzika rozkosza, calujac ja mocno.

Jesteś okropna, mówisz mi o nowym pomyśle i wsiadasz do samochodu, straszne!
Opadła na niego cała zmęczona i zgrzana.
- Och, Gilbercie... A to nawet nie nasz miesiąc miodowy - zachichotala powtarzając jego własne słowa z klubu.

Usmiechnal sie i calowal ja jeszcze dluzsza chwile, kompletnie szczesliwy.
S k o n c z y l y s m y. P o s z l i  s p a c.

To był bardzo ładny dzień albo wieczór, obstawiam wieczór. Gilberta jeszcze nie było, pewnie umówili się na miejscu. Lena naprawdę dużo czasu spędziła pracując nad swoim wyglądem, przecież to ten jeden dzień, kiedy trzeba wyglądać naprawdę wyjątkowo. Miała więc na sobie bieliznę, która kupowali razem, błękitna podwiazke, kremowe szpilki i te cudowna biała sukienkę. Włosy miała zaplecione w luźny warkocz na jednym boku, między sploty wpiela sobie kilka białych kwiatów z bukietu, który dla siebie wyczarowala. Zgadujecie, co to były za kwiaty? J a ś m i n, a jakże! Całą pachniała tym jaśminem.
Umalowala się bardzo delikatnie, żeby tylko podkreślić swoją naturalna urodę, oczy jej błyszczały z ekscytacji, nie mogła się przecież doczekać.
Stała przed drzwiami do kapliczki przechadzając się nerwowo w jedna i druga stronę. W jednej ręce sciskala kurczowo wiązankę, w drugiej ledwie tlacego się papierosa i modliła się, żeby Gilbert a. się nie spóźnil, b. nie zapomniał wziąć ze sobą obraczek.
Nadal nie wiedziała o Jennifer, obstawiam, ze ktoś jej o tym powie.

Nie wiem, czy ktos jej o tym powie, bo na razie nie ma komu.
Gilberta nie bylo.

Wiesz, kto jej powie? Japończyk. Bo jeszcze będzie szukał szansy dla siebie.
Lena przystanęła. Nosz kurwa, spóźniał się. Urzędnik się niecierpliwił, wyszedł do niej i oznajmił, że powinni się pospieszyć, bo ma czekającą kolejkę par chętnych do ożenku. Pokiwała głową, uspokoiła go w kilku słowach i wrócił do środka.
Ona tymczasem zgasiła fajkę i zirytowana natychmiast wyciągnęła i odpaliła kolejną. Rzuciła gniewnie bukiet na ławkę. Raz po raz się zaciągała, bawiła się łańcuszkiem, kręciła na palcu pierścionkiem... Jak on może stawiać ją w takim położeniu?
Ciągle czekała.

O KURWA.
Ona się denerwuje, bo się boi, że stchórzył. Usiadła na ławce, wzięła bukiet i zanurzyła twarz w kwiatach.
- Spokojnie - powtarzała do siebie. - Spokojnie, spokojnie, na pewno nic się nie stało, na pewno przyjdzie.
Za dwie minuty wstanie i pójdzie go szukać, serio.

Serio sie boi? Po takiej ilosci ruchanska? Musialoby mu odbic, zeby taka laske zostawil. Ale coz, wlasnie mu odbilo.
Za dwie minuty on zorientuje sie, ze za piec bedzie spozniony o trzydziesci. Wstanie na drzacych nogach, drzacych ze strachu i od nikotyny. Kiedy wyjdzie zza rogu, bedzie wygladac juz duzo lepiej: przygladzi wlosy, rzuci kilka prostych zaklec, likwidujacych since i poprawiajacych koloryt skory, wyrzuci pusta paczke fajek i bedzie zuc gume, zeby pozbyc sie choc troche woni nikotyny, ktora przesiakly mu juz blony sluzowe. Przeprosi ja, ze czekala, ze to nie od niego zalezalo, ze sie zgubil, ale naprawde chcial byc o czasie, podziekuje, ze na niego zaczekala i pocaluje ja goraco, bo przeciez bardzo chce tu byc, przeciez s a m to wymyslil, a ona niezaleznie od niego t e z to wymyslila.

Spanikowała. Rzuciła fajkę pod nogi i zgniotła ją obcasem. Już miała iść i go szukać, kiedy wreszcie go zobaczyła. Najpierw zrobiło jej się słabo, bo przecież musiał wyglądać obłędnie. Wreszcie jednak podeszła do niego szybko i gniewnie trzasnęła go bukietem w pierś.
- Zwariowałeś? Zamartwiałam się! Myślałam, że coś się stało! Gdzieś ty się podziewał?

- Uwazaj na kwiaty, one nic ci nie zrobily - bylo pierwszym, co powiedzial. Potem nastapila ta czesc z wyjasnieniami i calowaniem. Przechodnie, nowozency, przechodnie nowozency i jeszcze nie zaslubieni przypatrywali im sie lakomymi oczami zadnych sensacji, lekko zawiedzieni, ze to tylko mala drama, a nie d u z a drama, ze nikt nikogo nie rzuca z hukiem.
Peszek.

Serio. Kwiatami się przejął. Matko. Spojrzała na bukiet, na szczęście go nie uszkodziła, był przecież magiczny.
Przygładziła sukienkę, dotknęła włosów i popatrzyła na niego, ponownie podekscytowana.
- Idziemy? Stroiłam się dla ciebie dwie godziny.
Chyba się nie potargała z tych nerwów?

Odgarnal z jej czola jeden zblakany kosmyk wlosow, a potem, ha ha, poprawil jej linie szminki, bo troche ja roztarl pocalunkiem. Dotykal delikatnie jej ust, choc nie bylo to w ogole konieczne, dotykal i balansowal miedzy pokusa calowania jej miekkich warg a poslubieniem jej calej.
Coz, to drugie wygralo i weszli do srodka.

Oł maj. Zrzucasz na mnie cały ciężar.
Dała znać urzędnikowi, że są już gotowi, co ten przyjął z ulgą - nikt mu nie będzie kolejki blokował. Ja się zupełnie na tym nie znam, dlatego przeskoczymy teraz do najważniejszej części, prawda? Cieszę się, że się zgadzamy, urzędnik zadawał te wszystkie pytania: na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie, bla bla bla, póki was śmierć nie rozłączy. Lena cały czas patrzyła na Gilberta z rosnącym podnieceniem i jeszcze większym szczęściem w oczach.
- Przyrzekam - wyszeptała z przejęciem, kiedy nadeszła jej kolej.
Urzędnik zwrócił się do Gilberta.

Zrzucam, bo jednoczesnie sie przeprowadzam.
Gilbert dalej zul gume.
- Och, przyrzekam - powiedzial tonem, ktorym zobowiazywal go do bzykania jej dzien w dzien do konca zycia. Och, Gilbert, juz sie nie dziwie, ze nikt by sie z Toba nigdy nie hajtnal, gdyby nie ta jedna dzielna mala kobietka.

Urzędnik obwieścił zmęczonym (bo musieli być którąśset z kolei parą w tym tygodniu) głosem:
- Ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą.
Lena uśmiechała się do Gilberta nieprzyzwoicie.

Pocalowal ja, przemycajac odrobine jezyka.

Lena odkryła w sobie odrobinę pruderii, bo zasłoniła ich bukietem przed urzędnikiem.

No to po bolu! Teraz tylko p a r t y  h a r d.
Wyszli z budynku raczej pospiesznie, co? Po podpisaniu wszystkich papierow, ofc, i rozdzielnosci majatkowej, nie chcemy przeciez problemow, prawda? Zreszta, oni nigdy nie gadaja o pieniadzach, zupelnie nie wiem, jak wyobrazaja sobie zycie razem... Ale to zly moment, zeby sie nad tym zastanawiac, no bo... No bo Vegas!
Gilbert stanal na krawezniku i wyciagnal sie na caaala dlugosc.
- To co teraz?
Poklepal sie po kieszeniach, ale nie mial fajek. Och, bylby zapomnial. Polozyl jej reke na ramieniu i poprowadzil chodnikiem wzdluz ulicy. Nachylil sie i przygryzl skrawek jej ucha, liznal, a potem wyszeptal:
- Chodz, wezme cie na kolacje.

Raz jak porozmawiali o pieniądzach to prawie jej zapłacił, więc wiesz. Ale myśle, ze dla Leny pieniądze nie były w ogóle ważne, bo ma iśc dośc, także na pewno na kasę nie poleciała.
Uśmiechnęła się do niego pięknie, wyciągnęła rękę przed siebie i z zadowoleniem przyjrzała się obraczce.
- Och, kolacja, świetnie.
Była trochę głodna, zglodniala przez to zamartwianie się. Wyciągnęła szyje i musnęła mu policzek ustami.
- Nie wyobrazasz sobie, jaka jestem teraz szczęśliwa.
I naprawdę, kurczę, była.

... Do czasu, kiedy nie skoncza jej sie oszczednosci, jest fajnie, jasne. On cos probuje zarabiac, ale kiepsko mu idzie, bo zatapia kase w... no w swojej pracy w sumie.
- Och, niewatpie. Kazdy bylby w dobrym humorze po takiej nocy.
Tiaa, jakby to o to chodzilo!
- Och wiem, ze nie o to chodzi - uprzedzil pytanie. - Zastanawialas sie... co to wlasciwie zmienia? Znaczy... mieszkamy juz praktycznie w jednym pokoju, ale zylismy do tej pory raczej osobno, kazde z nas ceni sobie prywatnosc. Nie zrozum mnie zle, ja sie ciesze. Cieszy mnie ta nowosc. Ciesza mnie nowe decyzje, bo nic sie miedzy nami nie zmieni, to jedno jest pewne, prawda?
Oby, Gilbercie, oby.

Ej, no przecież się szkoli na alchemiczke i jest w tym naprawdę dobra. Musi być z tego jakaś kasa, na pewno rozprowadza te swoje eliksiry i trochę z tego zarabia.
- Między nami na pewno nic się nie zmieni.
A ja jestem ciekawa, co się stanie, jeśli zamieszkają razem. Ale tak n a p r a w d e razem.
- Zawsze byłam samodzielna i nigdy mi to nie przeszkadzało. Ale kiedy poznałam ciebie... Po prostu chce się z tobą wszystkim dzielić. Chce tego wszystkiego, tego, żebyśmy zawsze mogli na sobie polegać... Ale na pewno nie chciałabym, żeby ktorekolwiek z nas poczuło się zamknięte w klatce.
Szli sobie wolnym krokiem.
Jedno mnie jeszcze zastanawia. Powie jej, dlaczego naprawdę się spóźnil? Bo ja to nurtuje i na pewno o to zapyta.