Las Vegas

– Pojedźmy więc. Pojedźmy, nigdy nie widziałam Kalifornii, jedźmy – mamrotała między pocałunkami.
Serio, choćby zaraz, mogła wstać i wyjść w tej chwili.
Przerwała na chwilę i spojrzała na niego uważnie.
– To dlatego chciałeś, żebym cię ukarała.
Brawo, Leno, bystra jak zawsze.

– Nie, wcale nie! – zakrzyknął w proteście. – Chciałem, bo...
Brawo, zaczerwienił się. Jak gram Jethro, to Gilbert zaraz robi się nieśmiały, bez kitu. Posadził ją sobie na kolanach i przytulił mocno. Uśmiechał się delikatnie.
– Bo mnie to kręci. Lubię, kiedy kobiety nie żartują.

– Ja nigdy nie żartuję. Chyba, że żartuję.
Zachichotała cicho.
Wyciągnęła szyję, by sięgnąć ustami do jego ucha.
– Mnie też się podobało – wymruczała.

Ugryzł ją w szyję i obmacał pod bluzką, świetnie! Wiwat smutek!

Wykręciła się delikatnie od jego rąk.
– Nie. Ciągle jestem zła.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO.

– To sobie ulżyj, na co czekasz – zamruczał, odchylając głowę do tyłu i przez to mówiąc tak, jakby ktoś go trzymał za gardło.
Przyciągnął ją na siłę jeszcze bliżej.

– Chciałbyś. Wtedy byś dostał to, na co czekasz. A nie dostaniesz.
Zawzięła się skubana.

– Skoro tak stawiasz sprawę...
Wziął ją na ręce i rzucił na łóżko, a potem na niej usiadł, przytrzymując za nadgarstki.
– I co teraz?

Znowu strzał w kolano?
Spanikowała, musiał to zobaczyć w jej oczach.

Puścił ją zupełnie i usiadł obok, sztywny jakby kij połknął.
– Lenka, co jest? Boisz się mnie?
Zdławił szloch, s e r i o.

Oczy jej się zaszklily.
- Po co to zrobiłeś? Mówiłam ci, ze nigdy nie będę przez to dobrze działac! Przecież powiedziałam "nie", nie bądź taki jak on!
Czy można sobie wyobrazić gorsza noc poślubną?

Definitywnie najgorsza. W sekundę zsunął się z łóżka, złapał marynarkę, bourbon i wyszedł, bardzo dojrzale, Gilbert, bardzo dojrzale.

O, nie, nie, nie, nie pozwoli mu wyjść. Zaszlochała krótko i zerwała się z łóżka, żeby go dogonić. Dopadła go chyba gdzieś przy windzie i przywarła ciasno do jego pleców.
– Nie możesz mnie zostawić samej! – zawyła. – Nie pozwolę ci nigdzie pójść!

Westchnął ciężko i spróbował się obrócić, ale go nie puszczała.
– Dobrze, nigdzie nie idę – stwierdził zmęczonym głosem.

– Obiecaj! Nie wymkniesz się nawet, jak zasnę.
Ona go potrzebuje. Może się wściekać, krzyczeć i mu odmawiać, ale go potrzebuje.

– Obiecuję.
Myślisz, że chciał uciekać? Jasne, miał już w głowie cały plan tego, jak schleje się na krawężniku, a potem wytrzeźwieje w jakimś rowie, cały zawilgocony i przemarznięty do szpiku kości (noce na pustyni są chłodne), ale n i e  c h c i a ł tego.

Rozluźniła trochę uścisk.
– Wracajmy do pokoju. Chcę się napić tego szampana z truskawkami.
I zapomnieć o wcześniejszej części tego wieczoru.

Obrócił się i nie mógł spojrzeć jej w oczy, więc tylko bezradnie szedł naprzód, noga za nogą. Postawił bourbon komuś pod drzwiami i zapukał krótko, robiło mu się niedobrze na samą myśl, że chciał to wypić.
Wszedł do pokoju, zdjął marynarkę, rzucił na fotel. Sam usiadł na łóżku, opierając łokcie na kolanach i pocierając twarz.
– To był długi dzień. Może po prostu chodźmy spać.

Wygrzebała z pojemniczka, który musieli zostawić tu wcześniej jedną truskawkę i odgryzła kawałek. Potem otworzyła szampana i nalała do dwóch kieliszków.
– Nie chcę iść spać. Chcę, żebyś zrobił mi masaż.
Gilbercie, przepraszaj swoją żonę, właśnie ci powiedziała jak.

Zaśmiał się i zmierzył ją wzrokiem od dołu do góry.
– Stóp?
Chciał się napić, ale bał się do niej podejść, pięknie.

Teraz już go nie pobije. Upiła łyk z kieliszka.
– Och, stóp, pleców, ramion, karku, zrób mi przyjemność i zaskocz mnie.

Jezu, był tak cholernie zmęczony... Wiesz co? On miał jej dość. Autentycznie miał jej dość. Miał wszystkiego dość.
– Rozbierz się i chodź.
Widzisz? Gilbert zniknął w Gilbercie!

O rany!
Leniwie wysunęła się ze szpilek, potem przez chwilę walczyła z ciasnymi spodniami i bluzką, aż w końcu została w samej bieliźnie. Podeszła do niego i usiadła na łóżku. Patrzyła na niego przez chwilę.
– Jesteś zmęczony.
Jaka spostrzegawcza!

– To nic takiego – zapewnił. – Kładziesz się na plecach?
Nie był pewien, czy powinien w ogóle ją o to prosić, ale jak inaczej ma zrobić to, o co go poprosiła?

Pocałowała go w policzek.
– Na pewno?
Nie chciała go przecież do niczego przymuszać. Nie odpowiedziała, po prostu się na tych plecach położyła. Uśmiechnęła się do niego delikatnie.