Las Vegas

Nic dodać, nic ująć. Świstokliki do Ameryki uaktywniają się automatycznie dwa razy dziennie o dziewiątej i siedemnastej, zwykle przyjmują postać reklamówek wiszących na pustynnych krzewach.

Och, Vegas było cudowne.
Gilbert nie pamiętał, kiedy ostatnio był tak pijany, dajmy mu zaszaleć. Wiesz, co mu przeszkadzało? Nie, nie będę Ci jeszcze mówić, może zgadniecie. W każdym razie nie wyglądał na szczególnie szczęśliwego. Jeszcze przed wyjazdem jasne, nie trzeba było wszak wiele pakować, ot, parę ciuchów i te ciuchy, których nie mogli zapomnieć, trochę gotówki i flaszka na drogę do świstoklika. Vegas robiło wrażenie, nie takie jak normalne miasta, ale Gilbert kochał po prawdzie każde miasto – duże, małe, brudne, ekologiczne, gęsto zaludnione albo opustoszałe – i tutaj też nieźle się czuł. Dopóki nie wypił za dużo i nie doszedł do tego, co w zasadzie mu przeszkadzało. Śluby odłóżmy na jutro, wiesz, to pewnie był ich taki wieczorek panieński, tyle że razem. Gilbert najchętniej zrobiłby to z Louisem, którego nie znacie, a w którym się podkochiwał. Louis zajebiście grał w karty i słuchał dobrego jazzu, pokochałby Vegas. I tak sobie rozmyślał ten nasz nędzny bohater, siedząc po prostu na murku pośród ulicznych przechodniów – ubrany w jeden z lepszych garniturów, ale nie najlepszy – i wciąż niepokojąc przechodzące kobiety, chociaż był blady jak ściana i spocony od upału i stresu. Zamiast papierosa palił skręta, idźmy na całość, ale nie tykał kokainy od czasu... Od pewnego czasu.

Miło, że nie tykał.
Zakładamy, że skończyły się fajki i skoczyła po nowe, po drodze zahaczając o bar i łazienkę, bo przecież trzeba ładnie wyglądać, nieważne jak pijanym się jest. Musiała oczywiście w międzyczasie opędzić się od grupki pijanych kolesi, którzy chyba mieli własny wieczór kawalerski. Kiecka, jak zwykle, pierwsza klasa, buty – obłęd, fryzura nienaganna, choć teraz już lekko rozczochrana, ogólnie wszystko na plus.
Znalazła Gilberta na tym nieszczęsnym murku, usiadła obok machając stopami w powietrzu, bo przecież nie sięgała ziemi i odpaliła sobie papierosa.
– Jesteś blady, jak śmierć, co się stało?
NO CHYBA SIĘ NIE ROZMYŚLIŁ?

Odgarnął włosy do tyłu, co oczywiście niczego nie zmieniło, bo włosy miały własne zdanie.
– Może powinienem je ściąć – mruknął.

Zwariował czy co?
Lena natychmiast wplotła mu palce we włosy.
– Czemu tak myślisz? Podobają mi się.
Zaczynała się lekko niepokoić, co jest kurwa grane.

Popatrzył na nią zza kurtyny czarnych fali.
– Są wszędzie.
Boże, jaki pysiak.

LYŚ, ZOBACZ.

O raaaaany.
Westchnęła i wzruszyła ramionami.
– Jak chcesz – powiedziała i zamyśliła się na chwilę. – A gdybym ja swoje ścięła?
NIGDY TEGO NIE ZROBI, NIGDY! NIE POZWOLĘ NA TO.

– Wykluczone.
Wykluczone!

Zaciągnęła się i patrzyła przed siebie.
– Dlaczego?

Wydmuchał dym kącikiem ust, zwrócony ku niej.
– Jak krótkie?

– Nie wiem, mogłaby mnie ponieść fantazja. Może takie.
Pokazała mu dłonią centymetr poniżej ucha.

– Nie. Za krótkie.
Pochylił się w jej stronę i odezwał cichutko, żeby tylko ona usłyszała.
– Widzisz, istnieje taka intymna sytuacja, kiedy twoje włosy dostarczają mi wielu wrażeń.
I znów palił sobie spokojnie, obserwując ją z bardzo słodkim uśmiechem.

– I tak bym ich nigdy nie obcięła.
Nie po to jej dawałam na samym początku piękne długie włosy, żeby ona mi teraz fanaberie urządzała!
Spojrzała na niego zaciekawiona.
– Która sytuacja?

– Lubisz brudną gadkę, co? Kiedy ssiesz mi kutasa.
PRZEPRASZAM, TO NIE JA. Wiedziałam, że on się nie boi słów, ale jest absolutnie nie od ogarnięcia, odkąd się z nią zadaje. No i tak sobie myślę, że jeśli Tarantino może, to dlaczego ja nie? Ja też chcę [tak mówić]!

Uśmiechnęła się nieprzyzwoicie.
– Łaskoczą cię, mmm?

Nie odpowiedział nic, uśmiechnął się tylko i poobserwował przechodniów.
– Podoba ci się w Vegas?
Myślę, że zaliczyli co najmniej pięć imprez z kokainą i prostytutkami, cztery laski chciały przelecieć Gilberta, Lenę ośmiu facetów, w międzyczasie wypili galon bourbonu (i trochę zwrócili), tańczyli tak, że bolały ich podeszwy stóp, byli w kinie plenerowym dla samochodów bez samochodu, ukradli ciuchy z jakiejś wyprzedaży, a na koniec Gilbert prawie dostał wpierdol od grupy Irlandczyków, bo zdaje się, że jest nacjonalistą.
Tak się tylko zastanawiam, co innego mogliby zrobić pierwszego dnia w Vegas.

Jak to c o? Wygrać hajs w kasynie!
Lena się zamyśliła.
– Jest bardzo... emocjonująco. A tobie się podoba?
Zastanawiała się, do czego ta rozmowa zmierza.

Proponuję jutro (to które będzie dzisiaj).
Będzie pierdolnięcie, gotowa?
– Zawsze lubiłem to miasto. Mieszkałem niedaleko. Los Angeles.
Zgasił niedopałek na murku.
– Tutaj nie czuć już oceanu.
Ha ha ha.

Pewnie, że się zdziwiła. Przez chwilę patrzyła na niego całkiem oszołomiona.
– Ja nigdy nie byłam w Stanach. To mój pierwszy raz.
Gdybym chciała wziąć ją do Stanów, wysłałabym ją raczej do Nowego Jorku. Dlatego oczywiście, że sama bym chciała tam pojechać.

– Przynajmniej to zrobiłaś ze mną pierwszy raz.
Nie był złośliwy, ot, stwierdzał fakt. Westchnął i przeciągnął się, aż chrupnęły stawy.
– Marzę o kąpieli, ty nie? Wyglądasz jakbyś dopiero co przyjechała, czy ty nigdy się nie męczysz?
Byłabym zapomniała: to ile razy przeleciał ją w kiblu?

Myślę, że dokładnie tyle razy, ile miał okazję.
Zgasiła papierosa i potarła dłonią skronie.
– Taak, desperacko marzę o wannie.
Czyli jednak się czasem męczy. Chyba mają tu jakiś pokój w hotelu, prawda?

Zeskoczył z murku, złapał ją w talii i okręciwszy dookoła, postawił na ziemi. Widzisz, on ma dobry humor, dlatego ciężko będzie wyciągnąć z niego to, czego nie chce powiedzieć, ale dajmy im szansę, może sami rozwiążą ten problem.
– Czyli po prostu zawsze wyglądasz świetnie.
Pocałował ją.
– Zakładając, że możesz przypudrować nosek, kiedy nie patrzę.
Drań. Ale jakoś musiał przemycić komplement, ba, sama chciałabym jej powiedzieć, jak bardzo lubię małe czarne, takie w komplecie z garniturem, tyle że pewnie nie muszę, bo on jej to mówił cały wieczór, choć bez słów.

Cały Gilbert. Powiedzmy, że przez chwilę mu dziękowała za komplement, dobra, już wystarczy! A teraz nastąpi zagięcie czasoprzestrzenne: weszli do hotelowego lobby. To musiał być całkiem niezły hotel, prawda? I podejrzewam, że pokój też jest niczego sobie z minibarem, room service i innymi bajerami. Stali przy windach i nie byli tam sami – jakaś para staruszków właśnie wracała z kasyna.
Chciałam napisać: skąd wiesz, że mała czarna, ale potem się popukałam w głowę. No przecież telepatia.

Och nie, w i n d a. Budzisz we mnie najgorsze instynkty.
Nie sądzę, żeby potrzebowali w pokoju czegokolwiek prócz działającego zamka, więc zakładam pakiet minimalistyczny, bo Gilbert jeszcze nie dostał swoich pieniędzy od ojca. A nawet jeśli dostał, to Cas mu ukradła. W ffku ma jej nawet za złe, nigdy nie spodziewałam się, że mógłby być związany z czymś tak przyziemnym jak forsa, ale nie, nie chodziło już o kasę, liczył się sam fakt. Nigdy się o nie nie upomniał. Był zbyt dumny.
Och, kocham starszych ludzi w takich sytuacjach. Bo widzisz, rozmawiają praktycznie sami ze sobą. Gilbert nie ma problemów z mówieniem, to już wiemy, więc oczywiście dał się zagadać, wiesz, taki windowy small talk. Uczepiłam się tej windy, bo nikt nigdy nie chciał ze mną w windzie grać. Wiesz dlaczego?
Dziadki stały sobie z przodu windy i tylko co jakiś czas zerkały na Gilberta, ot, z uprzejmości. Tymczasem Gilbert lewą rękę przesunął od tyłu po udzie Leny i wsunął pod sukienkę.
Widzisz? Nic dziwnego, że nikt nie chce ze mną grać w windach.

Powiedz mi, czy Ty naprawdę podejrzewałaś mnie o przypadkowy wybór miejsca?
Och, niech się nie martwi o tę kasę, ona przecież dziana jest. Była dziana z domu, ale ojciec wszystko wiadomo co zrobił, no ale sobie zarobiła.
Lena zaskoczona złapała się gwałtownie barierki tuż pod lustrem, powodując oczywiście huk, bo najpierw przywaliła niechcący dłonią w ścianę tej windy. Staruszkowie dziwnie się popatrzyli, ale ona uśmiechnęła się tylko przepraszająco. W myślach błagała, żeby wreszcie wysiedli, bo zaraz nie wytrzyma.